Όσοι με ξέρουν, γνωρίζουν πολύ καλά ποια πράγματα και ποια πρόσωπα είναι εκείνα που με εμπνέουν και μου δίνουν δύναμη και ελπίδα... Ξέρουν, επίσης, ότι τα υπερασπίζομαι μέχρι τελευταίας ρανίδας δακρύου και αίματος... άλλοι το λένε κόλλημα και εμμονή.. εγώ το λέω πίστη και αφοσίωση.
Ήθελα εδώ, λοιπόν, να αναφερθώ σε κείνους τους ανθρώπους και τα πράγματα που έχουν συμβάλλει και ακόμα συμβάλλουν στο να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος, πιο ολοκληρωμένος, με ευαισθησίες, καλλιεργημένος. Θα μιλήσω για εκείνους που ίσως ποτέ δεν θα μου δοθεί η ευκαιρία να τους πω πόσο πολύ τους ευχαριστώ και τους αγαπώ.
- Παντελής Θαλασσινός
Ακόμα θυμάμαι εκείνο το καλοκαίρι στο χωριό, που ο ξάδερφός μου μου έγραψε μια κασέτα με τα τραγούδια που μόλις είχαν κυκλοφορήσει, από το αγαπημένο "Από την Τήλο ως τη Θράκη", και μαζί κάποια τραγούδια της Μελίνας Κανά. Ήταν το 1999...Τον Παντελή τον ήξερα από μικρή, χωρίς να το ξέρω, αφού ήξερα τα τραγούδια των Λαθρεπιβατών, που ήταν δημοφιλή τη δεκαετία του `80 και παραμένουν μέχρι σήμερα. Όμως εγώ ήμουν παιδί της ποπ δεκαετίας του `80 και του `90, φανατική οπαδός των "τραγουδιών" και των "καλλιτεχνών" της μαζικής παραγωγής της εποχής. Βέβαια, η κριτική γίνεται αναδρομικά, αφού τότε αυτά τα τραγούδια θεωρούσα σημαντικά, αυτά με εξέφραζαν.. άλλωστε ήμουν αρκετά μικρή και έχω το ακαταλόγιστο...
Το καλοκαίρι του `99, όντας πλέον φοιτήτρια, βρισκόμουν σε ένα μεταβατικό στάδιο, ένα στάδιο αναζήτησης ταυτότητας, με τρόπο πιο επιτακτικό από αυτό της εφηβικής ηλικίας. Σ` αυτό συνέβαλαν κάπως και οι σπουδές μου στη φιλολογία, που με έκαναν να συνειδητοποιήσω ότι τα εύκολα λόγια και οι ρίμες του αέρα δεν αγγίζουν την καρδιά ούτε φυσικά το νου, ενώ σε όλη μου τη ζωή, από τότε που γεννήθηκα, η αρμονία μιας μουσικής με συνοδεύει στις χαρές και τις λύπες μου, στον ύπνο και τον ξύπνιο μου. Έπρεπε να κάνω και ` κει μια προνομιακή επένδυση. Λέω " έπρεπε" σαν χρέος στον εαυτό μου. Έτσι ξεκίνησε η γνωριμία μου με το έντεχνο τραγούδι και τη μουσική και από τότε ξεδιπλώνεται στο νου και στην καρδιά μου ένας μαγικός κόσμος.
Ένα γουόκμαν και κάμποσες κασέτες με τραγούδια του Παντελή με συντρόφευαν παντού και πάντα- σε διακοπές, στο διάβασμα, στο λεωφορείο, στο δωμάτιό μου στην εστία- κι επένδυαν μουσικά το φιλμ της ζωής μου, μου έκαναν παρέα και με βοηθούσαν να κατευνάσω τους φόβους και το θυμό μου, να εκτονώσω τις λύπες μου και να εκφράσω τις χαρές μου, να δημιουργήσω αναμνήσεις, να ονειρευτώ, αλλά και να εξασκηθώ σε διαφορετικά ακούσματα, να διευρύνω τους μουσικούς μου ορίζοντες- ως ακροάτρια πάντα, σπάνια δε και σαν "στιχουργό", αφού κάτι με παρακινούσε να κάνω κι εγώ δοκιμές, σκαριφήματα πες καλύτερα, για να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου και να μετουσιώσω την έμπνευσή μου.
Έπειτα, ήταν η χαρά της αναμονής της συναυλίας και η μετάδοση της θετικής ενέργειας μιας πρόσχαρης μορφής και μιας πάντα ευδιάθετης μπάντας. Τα καλοκαίρια συνοδεύτηκαν από εμφανίσεις στο θέατρο του ΕΗΜπου δεσπόζει ψηλά, πάνω από την πόλη των Ιωαννίνων με θέα την Παμβώτιδα- ακόμα σε θυμάμαι να κάθεσαι σε ένα σκαμπό και να τραγουδάς μέσα σε κατανυκτική ησυχία το "Ο πατέρας μου" με μόνη την κιθάρα σου- ή στο θέατρο Πέτρας ή στο Λυκαβηττό πέρσι. Και οι χειμώνες δημιουργούσαν αυτή την αίσθηση της μουσικής θαλπωρής, που συνοδεύεται πάντα από την αδημονία μιας καινούριας δουλειάς που προμηνύεται...
Αυτό όμως είναι το ελάχιστο...
Μέσα από τις δουλειές του είχα την ευκαιρία να μάθω πολλά πράγματα για τη μουσική, κι ας μην ξέρω παρά τα ονόματα από τις νότες. Πέρα από την απόλαυση αυτής της στεντόρειας φωνής του Παντελή, που όποιος τον ακούει λέει ότι τον ταξιδεύει, έμαθα να ακούω μουσική επί της ουσίας. Να δίνω έμφαση στην ενορχήστρωση και να απολαμβάνω τον κάθε ήχο ξεχωριστά. Όταν κυκλοφόρησε το "Στης καρδιάς μου τ` ανοιχτά", θυμάμαι που καθόμουν στο σκοτάδι κι άκουγα το cd κι όταν δεν έχεις κάτι άλλο να σου αποσπάει τη βλεμματική προσοχή, οξύνεται η ακοή σου και αρχίζεις να ξεχωρίζεις τους διαφορετικούς ήχους, που μπαίνουν σταδιακά στη σύνθεση. Αγάπησα τα παραδοσιακά όργανα κι από τότε μέχρι σήμερα γυρίζει συνεχώς στο μυαλό μου μια επιθυμία που παραμένει σταθερή σε ένταση, να μάθω κανονάκι, μόνο και μόνο για να μπορώ να αναπαράγω αυτό το θαλασσινό ήχο μέσα στους τοίχους του σπιτιού μου.
Από το ίδιο cd έμαθα το Χρόνη Αηδονίδη και σιγά σιγά έστρεψα το ενδιαφέρον μου στο δημοτικό τραγούδι, που έτυχε εκείνη την εποχή να το διδαχθώ- ακροθιγώς- στο πανεπιστήμιο. Ομολογώ ότι περισσότερα πράγματα έμαθα μέσα από τη μουσική γι` αυτό, παρά από τη σχολή.
Μία ακόμα ανεκτίμητη προσφορά του σε μένα είναι ότι μέσα από τις δικές του δουλειές γνώρισα τις μουσικές και τις φωνές σπουδαίων καλλιτεχνών, νεότερων και παλαιότερων- το Τρίφωνο, το Σταμάτη Χατζηευσταθίου, τη Μάρθα Μαυροειδή, το Βασίλη Σκουλά- αλλά και στιχουργούς- όπως τον μεγάλο και αείμνηστο Ηλία Κατσούλη- μουσικούς, όπως τα καταπληκτικά παιδιά της μπάντας του.
Ακόμα και από την καλλιτεχνική επένδυση των cd, που επιμελούνται καλλιτέχνες, όπως ο Γιαλούρης και η Γιούλα Ροζάκου, που φιλοτέχνησε το "Καλαντάρι", μπορεί κανείς να έρθει κοντά και σε άλλες καλλιτεχνικές μορφές. Γι` αυτό τον θεωρώ ολοκληρωμένο καλλιτέχνη, γιατί είναι άνθρωπος της προσφοράς σε όλα τα επίπεδα, δεν φείδεται ούτε απέναντι στους ομότεχνούς του ούτε απέναντι στο κοινό του. Και εκτιμώ το ότι ως κοινωνικό και πολιτικό ον παίρνει θέση απέναντι στα πράγματα, θέτει προβληματισμούς και προτείνει.
Για όλα αυτά και για όσα θα επακολουθήσουν και για άλλα, που δεν είναι η θέση τους να αναφερθούν στο blog, νιώθω χαρά, ευγνωμοσύνη και απέραντη αγάπη για όσα πρεσβεύει...
Να είσαι πάντα καλά!
http://www.youtube.com/watch?v=jshWYC-fujY
Σχόλια