Χτες βράδυ, σε χρόνο ανύποπτο, γιατί δεν σκεφτόμουν κάτι συγκεκριμένο, μου έσκασε μια σκέψη από το πουθενά, όπως εκείνα τα πράγματα που σε ξαφνιάζουν ευχάριστα...
Σκεφτόμουν για τους ανθρώπους, ότι από τον καθένα που γνωρίζω και συγκαταλέγω στους οικείους μου, παίρνω κάτι, μια μικρή ψηφίδα, και την κάνω κομμάτι μου, από την πιο απλή συνήθεια μέχρι την πιο σπουδαία σκέψη, μια ατάκα, ένα στίχο, μια έκφραση. Καθώς, λοιπόν, γράφω, όλα αυτά τα κομμάτια των ανθρώπων μου βρίσκουν θέση στις κενές σειρές των σκέψεων και είναι σαν να μιλάμε όλοι μαζί, όχι σαν οχλαγωγία, αλλά σαν μια μεγάλη παρέα, όπου ο καθένας συνεισφέρει με τον πνευματικό του οβολό. Σκεφτόμουν ότι δεν είμαι ένας μόνο άνθρωπος, γι` αυτό έχω ευθύνη γι` αυτούς που κουβαλάω μέσα μου...
Και καθώς κλωθωγυρνούσα αυτά στο μυαλό μου, θυμήθηκα- κι` ένιωσα έντονα- αυτό που ο Γιώργος Ιωάννου περιγράφει στους "Προσφυγικούς Συνοικισμούς" του, τις ράτσες των ανθρώπων με τα σουσούμια και την ιδιαίτερη ομιλία τους, για τους οποίους αισθάνεται ότι σχεδόν ποτέ δε λαθεύει, τόση είναι η σιγουριά του, που απορρέει από την τρυφερή παρατήρηση, αποδοχή και ταύτιση με τους ανθρώπους των προσφυγικών συνοικισμών. Ο λόγος που ξέρει να περιγράφει τις μορφές των ανθρώπων- τους οποίους έχει καταλογογραφήσει ως δικούς του- πέρα από κάθε αμφιβολία, είναι γιατί έχει πάρει κάτι από αυτούς, που ένιωσε ότι του ταιριάζει, το έκανε δικό του κι` έπειτα μπορούσε να αναγνωρίζει αυτό το κάτι, όπου κι αν βρισκόταν.
Εις επίρρωση αυτού του συλλογισμού, στο έργο του "Στου Κεμάλ το σπίτι" μιλάει για ένα ψηφιδωτό που αποκαλύφθηκε κατά τη διάρκεια εργασιών ανοικοδόμησης, όχι για να μεταφέρει μια εικόνα του παρελθόντος, αλλά για να κάνει μια εύφημη μνεία στην ομορφιά της διαφορετικότητας, που φτιάχνει το πιο άρτιο έργο τέχνης, σε πείσμα της γκριζωπής μονοτονίας των τσιμεντένιων τερατουργημάτων.
"Την προηγούμενη φορά είχε βρεθεί εκεί στα βάθη ένα θαυμάσιο ψηφιδωτό, που άρχιζε απ' το οικόπεδο του δικού μας σπιτιού και συνεχιζόταν προς το σπίτι του Κεμάλ. Το ψηφιδωτό αυτό οι δασκαλεμένοι εργάτες το σκεπάσανε γρήγορα γρήγορα για να μην τους σταματήσουν οι αρμόδιοι. Πάντως, τις ώρες που το έβλεπε το φως του ήλιου, γίνονταν διάφορα σχόλια απ' την έκθαμβη γειτονιά".
Νομίζω ότι το ψηφιδωτό των έργων του, που άλλοτε απεικονίζεται ρεαλιστικά και άλλοτε "υποθάλπεται" στην περιγραφή, είναι ένα συμβολικό μοτίβο, που αναδεικνύει την αποσπασματική αρτιότητα, η οποία λάμπει κάτω από το φως του ήλιου, γι` αυτό και κανείς και τίποτα δεν πρέπει να τη σκεπάζει. Σήμερα, καθώς σκεφτόμουν ακριβώς αυτό, το πώς δηλαδή οι άνθρωποί μου γίνονται όργανα της ψυχής μου ζωτικά, βρήκε και ο Ιωάννου τη θέση του στη λογική μου, συμπληρώνοντας ένα κενό κομμάτι στην υπό διαμόρφωση σοφία μου. Ώστε, λοιπόν, αυτό είμαστε: κομμάτια που συμπληρώνουν το ένα το άλλο, αρκεί να μην έχουμε πολύ αιχμηρές γωνίες και πληγωνόμαστε...
Σχόλια