Περί εθελοντισμού

Από μικρή είχα την επιθυμία να συμμετέχω σε κάποια ομάδα εθελοντών, δεν ξέρω για ποιο λόγο είχα αυτή την παρόρμηση, ίσως η αγάπη που είχα προς τον άνθρωπο και τη φύση...  Όπως και να `χει, η πραγματικότητα είναι ότι η ευκαιρία μου δόθηκε στο σχολείο, όταν μπήκα στην περιβαλλοντική ομάδα και αργότερα, μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές του 2007, μπήκα στην ομάδα του ΕΔΑΣΑ, των εθελοντών δασοπυροπροστασίας του Εθνικού Δρυμού της Πάρνηθας, στην οποία ανήκω έκτοτε, πλέον και ως ενεργό μέλος. 

Σκεφτόμουν, λοιπόν να μοιραστώ αυτή την εμπειρία μου και μέσα από αυτή να βγάλω κάποια γενικά συμπεράσματα για τον εθελοντισμό, τα οποία θα είναι βιωμένα και όχι ακαδημαϊκά. 

Τι κάνουμε ως ομάδα: Κάθε βράδυ από το Μάιο μέχρι τον Οκτώβριο μια μικρή ομάδα 5 - 6 εθελοντών μαζί με έναν υπεύθυνο εκπαιδευμένο από τον ΕΔΑΣΑ, συναντιέται στις 7 το απόγευμα στη βάση του τελεφερίκ στην Πάρνηθα και ανηφορίζει προς το πυροφυλάκειο της Σκίπιζας, που βρίσκεται σε υψόμετρο 1200μ. περίπου. Εκεί απλώνει τους χάρτες της, συντονίζει τους ασυρμάτους της, ανοίγει την πυξίδα και σκοπεύει ή παρακολουθεί με τα κιάλια μια περιοχή που καλύπτει περίπου 240 μοίρες και με καθαρό καιρό αρκετά χιλιόμετρα για τυχόν εστίες πυρκαγιάς. Ο υπεύθυνος πυροφύλαξης αναλαμβάνει να κατατοπίσει τους νέους εθελοντές σχετικά με τις ευθύνες τους κατά τη διάρκεια της βάρδιάς τους και κάνει μια μίνι "ξενάγηση" στο οπτικό πεδίο του πυροφυλακείου. Η πυροφύλαξη γίνεται με βάρδιες περίπου μιας με μιάμιση ώρας για τον καθένα, ενώ όποιος δεν έχει βάρδια μπορεί να απολαύσει λίγο ύπνο με τον άνεμο να τον νανουρίζει, μέσα στο φιλόξενο πυροφυλάκειό μας. Η τελευταία βάρδια είναι 5 με 6 το πρωί και όποιος είναι αρκετά γενναίος να την κάνει, έχει τη μοναδική τύχη να δει τον ήλιο να ανατέλλει πίσω από το πυροφυλάκειο, ανάμεσα από τα έλατα, και σιγά σιγά να φωτίζει την καρδιά του ταλαιπωρημένου εθνικού μας δρυμού. Οι φωτογραφικές μηχανές όλων μας έχουν αρκετά τέτοια στιγμιότυπα... η Σκίπιζα είναι το ωραιότερο μπαλκόνι της Αθήνας!

Από την άλλη πλευρά, είναι και η ομάδα... Δεν βαριέμαι να το λέω... πουθενά αλλού δεν μπορεί κανείς να δει έμπρακτα το πνεύμα συλλογικότητας και συνυπευθυνότητας, όσο στο βουνό. Το έχω βιώσει μόνο στις σχολές ορειβασίας- αναρρίχησης και στις πυροφυλάξεις... τα βράδια μας περνάνε ανάμεσα σε γέλια και ατέρμονες συζητήσεις, σε συμπόσια-  άνευ αλκόολ, βέβαια- και σε τρυφερές σιωπές κάτω από τον έναστρο ή φεγγαρόλουστο ουρανό της Αττικής, με βασικό και απαράγραπτο μέλημα την επιφυλακή. Η ομάδα μου είναι πολύ υποστηρικτική και αγαπάει πέρα από κάθε αμφιβολία αυτό που έχει αναλάβει. Γι` αυτό δεν αρκείται σε μία πυροφύλαξη, ανανεώνει συχνά το ραντεβού της. Και το φθινόπωρο νοικοκυρεύει το βουνό.. επιμελείται το πυροφυλάκειο, για να είναι έτοιμο για του χρόνου, μαζεύει σπόρους για να μεγαλώσει ελατάκια, κάνει δενδροφύτευση, μετράει ελάφια, εκπαιδεύει...  Είμαστε όλων των ηλικιών και των επαγγελμάτων, αλλά πάνω και πέρα από όλα είμαστε όλοι εθελοντές, που διαθέτουν ένα βράδυ τους το καλοκαίρι για να φυλάξουν τον τελευταίο θησαυρό της Αττικής, τον Εθνικό Δρυμό Πάρνηθας, που τόσο έχει πληγωθεί και πληγώνεται είτε από την αλαζονεία είτε από την αδιαφορία μας. 

Εις επίρρωσιν όλων αυτών, θα ήθελα να περιγράψω μια πολύ τρυφερή εμπειρία που είχα πέρσι το Σεπτέμβρη, όταν ο ΕΔΑΣΑ συμμετείχε σε μία εκδήλωση για τον Εθελοντισμό στο Θησείο και πήγα για να βοηθήσω στο τραπεζάκι μας... Δεν θα ξεχάσω, λοιπόν, το πόσο εγκάρδια με υποδέχτηκαν τα παιδιά της ομάδας, κάτι πολύ παραπάνω από αδερφικά, ακόμα κι εκείνοι που με έβλεπαν πρώτη φορά, κάθε άλλο παρά φειδωλοί ήταν στο καλωσόρισμά τους. Αυτή η σχέση φιλίας και εμπιστοσύνης, η έλλειψη καχυποψίας- αφού δεν υπάρχουν συμφέροντα, παρά συλλογικοί στόχοι- με συγκίνησε και με συγκινεί. Γι` αυτό, όταν μου ζητούν να βοηθήσω κάπου, δεν μου κάνει καρδιά να αρνηθώ. 

Λυπάμαι τους ανθρώπους που στη ζωή τους δεν θα νιώσουν αυτό το συναίσθημα. Είναι τόσο "τροφοδοτικό", που σε κάνει να θέλεις να το ανανεώνεις συχνά. 

Γι` αυτό...

Θυμώνω συχνά, όταν ακούω "μπράβο" γι` αυτό που κάνουμε, γιατί δεν το κάνουμε για το  "μπράβο". 

Θυμώνω για το μπράβο αυτό, γιατί δεν καταλαβαίνω γιατί αυτός που αναγνωρίζει το έργο μας, δεν έρχεται να φυλάξει ένα βράδυ μαζί μας. Μοιάζει σαν απολογητικό, σαν μια παραδοχή ανημπόριας, που δεν μπορεί αλλιώς να δικαιολογηθεί. 

Θυμώνω ακόμα πιο πολύ όταν γίνονται αυτές οι υποκριτικές παγκόσμιες μέρες για το περιβάλλον και πορείες διαμαρτυρίας, όπως αυτή που έγινε το καλοκαίρι του 2008 για την καταστροφή της Πάρνηθας, τότε που παρακινημένοι από ένα μήνυμα εκατοντάδες πολίτες κατέβηκαν στους δρόμους κρατώντας καμένους κορμούς, ντυμένοι στα μαύρα για να διαμαρτυρηθούν για τις πυρκαγιές, αλλά ελάχιστοι από αυτούς ήρθαν ένα βράδυ να φυλάξουν μαζί μας. Αλλιώς δεν εξηγείται πώς σε κάθε πυροφύλαξη έβλεπα τουλάχιστον ένα με δύο άτομα που είχα δει και στις προηγούμενες... θέλω να πω, πόσο λίγοι είναι έμπρακτα φυσιολάτρες. 

Θυμώνω όταν φίλοι μου αθλητές, ορειβάτες, αναρριχητές, ποδηλάτες, πεζοπόροι, δρομείς- δεν έχουν συνεισφέρει στο ελάχιστο για το βουνό, που από  τα μονοπάτια και τα βράχια του έχουν  τόσο επωφεληθεί.. 

Θυμώνω που οι κρατικοί φορείς ολιγωρούν ή κάνουν τα στραβά μάτια στις παρατυπίες, στις καταπατήσεις, στη λαθροθηρία...

Από την άλλη, αυτό με πεισμώνει και με κάνει να θέλω να είμαι ξανά το καλοκαίρι εκεί, να βεβαιώνομαι ότι εγώ και η ομάδα μου θα προσπαθήσουμε να κληροδοτήσουμε στις επόμενες γενιές κάτι τόσο υγιές όσο το φυσικό περιβάλλον και κάτι τόσο ζωτικό όσο η ιδέα του εθελοντισμού. Αν είμαστε κοινωνικά όντα, που αλλού θα μπορέσουμε να το αποδείξουμε περισσότερο έμπρακτα, παρά εκεί, όπου θα βρισκόμαστε για να συνεισφέρουμε με βούληση ελεύθερη; τι περισσότερο μας εξυψώνει ως έλλογα και ηθικά όντα από το να υποτάσσουμε τον εγωισμό μας στο κοινό καλό; 

"Είμαστε στο εμείς και όχι στο εγώ"...

http://www.edasa.gr/