Τα λόγια μας είναι εκροές του ποταμού του Είναι μας... γι` αυτό πρέπει να είμαστε ο εαυτός μας όταν λογοποιούμε, για να κρατάμε το ποτάμι μας στην κοίτη του, αλλιώς κινδυνεύουμε από την εσωτερική μας φουσκονεριά να καταποντίσουμε όλες τις παραποτάμιες κατακτήσεις μας, σκέψεις, συναισθήματα, επιθυμίες. Και ο πλέον ενδεδειγμένος τρόπος, θαρρώ, για να το πετύχουμε αυτό είναι να δίνουμε εξ αρχής τα αληθινά ονόματα στα πράγματα, να μην φυγομαχούμε αοριστολογώντας, αλλά να διεκδικούμε ακριβολογώντας. "Αρχή επιστήμης, ονομάτων επίσκεψις", η πεμπτουσία των ορισμών. Και αυτό που μέσα από αυτή τη διαδικασία καλούμαστε να κατακτήσουμε είναι το "γνώθι σαυτόν". Χωρίς αυτή την επίγνωση είμαστε μισοί. Δεν μπορούμε ούτε να δώσουμε ούτε να πάρουμε, καθώς χανόμαστε μέσα στις θολές φιγούρες των πραγμάτων, αποφεύγοντας από δειλία να χαρτογραφήσουμε τα περιγράμματά τους, ώστε να μπορέσουμε στη συνέχεια να ενταχθούμε σ` αυτά. Όχι να περιχαρακωθούμε και να γίνουμε απόλυτοι και απροσπέλαστοι, αλλά να πάρουμε θέση στα πράγματα, όπως ταιριάζει σε κοινωνικά όντα. Με τον τρόπο αυτό θα "έρθουν στα λόγια μας" και αυτοί που παραπλέουν. Δεν θα μας μιμηθούν, θα μας καταλάβουν, γιατί θα έχουμε αρθρώσει δυνατά και καθαρά τις προθέσεις μας, όπως το παιδί, που μετά από πολύ κόπο αρθρώνει την πρώτη του λέξη, δίνοντας το δικό του στίγμα κι` έτσι οι μεγάλοι, που κατανοούν την προσπάθεια που χρειάζεται γι` αυτήν την πρώτη λεκτική αποτύπωση, δίνουν έμφαση στην κάθε συλλαβή που μεταδίδει ένα μήνυμα.
Γι` αυτό ο άνθρωπος δεν γεννιέται φλύαρος, για να μπορέσει να συνειδητοποιήσει την αξία της λεκτικής του δυνατότητας και δεινότητας.
Σχόλια
Συγχαρητήρια:-)