Αγαπημένη μου Άλκη,
είμαι πια 33 χρονών, αλλά ακόμα διαβάζω με τον ίδιο ενθουσιασμό και αφοσίωση τα βιβλία σου και που και που ξαναγυρίζω στο αρχείο της ΕΡΤ και ξαναβλέπω το "Καπλάνι της Βιτρίνας"...
Στα χρόνια που πέρασαν από τότε καταλάβαινα συχνά- πυκνά πόσο μεγάλη επίδραση είχαν ασκήσει στην ψυχή μου οι μικρές, απλές αλήθειες που μου εκμυστηρεύτηκες για τους ανθρώπους και τα "είδη πρώτης ανάγκης" για την επιβίωσή μας, την ελευθερία, την επί της ουσίας δημοκρατία, την παιδεία, την ειλικρίνεια. Σε διάβασα από τότε ξανά και ξανά, για να τα υπενθυμίζω στον εαυτό μου και να είναι αυτά τα ψιχουλάκια στο δρόμο μου.. Βλέπεις, έχω μεγάλη ευθύνη για την πορεία που θα χαράξω. Είμαι ένα βότσαλο που πέφτει σε μία λίμνη και οι ομόκεντροι κύκλοι που σχηματίζει είναι όσοι η δική μου μικρή ύπαρξη θα επηρεάσει- ανάμεσά τους και παιδιά, γιατί είμαι καθηγήτρια, φιλόλογος, και πασχίζω τόσο πολύ να τα κάνω ανεξάρτητες προσωπικότητες, με δική τους σκέψη, όχι παθητικά φερέφωνα μιας αποτυχημένης ενηλικίωσης.
Χτες διάβασα για πρώτη φορά (μη γελάσεις, αλήθεια το λέω) το "Ε.Π.", το δανείστηκα από μία μαθήτριά μου- 12χρονη βιβλιοφάγος, είδος προς εξαφάνιση- και μετά από πολύ καιρό αισθάνθηκα να συγκινούμαι ξανά με ένα βιβλίο. Κατ` αρχάς, γιατί ακόμα επικοινωνώ με τον παιδικό μου εαυτό και μπορώ ακόμα να νιώσω όλα εκείνα πράγματα που κάνουν τις στιγμές της ζωής ενός παιδιού μεγάλες.
Έπειτα, "ζήλεψα" την αγαπημένη σας καθηγήτρια. Άραγε να γίνω κι εγώ κάποτε έτσι; Να ξέρεις, το προσπαθώ... από το Καπλάνι και το Νίκο και το Ε.Π. και την Α.Κ. κατάλαβα δύο πράγματα: ότι αν θες να διδάξεις, πρέπει να έχεις δύο αρετές, να είσαι ειλικρινής και να είσαι καλός αφηγητής. Γι` αυτό κι` εγώ επιλέγω καμιά φορά να μιλάω με παραβολές στους μαθητές μου, αφ` ενός για να τους διεγείρω τη φαντασία κι αφ` ετέρου να τους κάνω ήρωες της πλοκής, να συμπάσχουν ώστε να αντιλαμβάνονται με βιωματικό τρόπο τα πράγματα, και όχι σαν παθητικοί δέκτες πληροφοριών, όπως προσπαθεί να τα καταντήσει η σημερινή παιδεία (και δεν ντρέπεται που φέρει αυτό τον τίτλο αλήθεια; μου θυμίζει τόσο πολύ τη δική σας Σχολή Θηλέων και το πνεύμα σκοταδισμού που, όπως περιγράφεις, κυριαρχούσε. Μόνο που τώρα συμβαίνει και κάτι άλλο, Άλκη μου... στο σχολείο σου τότε αναπτύσσονταν μεγάλες φιλίες που έβγαιναν πιο δυνατές από τις δοκιμασίες... σήμερα τα παιδιά ανταγωνίζονται λυσσαλέα το ένα το άλλο, "ο θάνατός σου- η ζωή μου" για ένα βαθμό, ένα έδρανο στο πανεπιστήμιο, μια θέση εργασίας, αλλά για καμία θέση στη ζωή... πώς να ζήσεις χωρίς έναν φίλο δίπλα σου, έναν ώμο- βράχο να ακουμπήσεις, όταν όλα είναι αβέβαια και σαθρά; .).
Άλκη μου, είπα να γράψω κι εγώ παραμύθια και νεανικά μυθιστορήματα, για να μιλήσω σ` αυτά τα παιδιά σαν τον αγαθό παραμυθά, να μοιραστώ τις αλήθειες μου μαζί τους, να καταθέσω όσα έμαθα και μαθαίνω από τη ζωή, τα λάθη μου, κυρίως, που έχουν, νομίζω, το πιο μεγάλο ενδιαφέρον, και δεν ήξερα πώς να το κάνω για να μη γίνω κουραστική ή, όπως σοφά λέει ένας φίλος,.πολύ ακαδημαϊκή. Ήρθες την κατάλληλη στιγμή να μου δείξεις το δρόμο, για μια ακόμα φορά στη ζωή μου. Κατάλαβα ότι αυτό που έχεις ζήσει μπορεί μια χαρά να μετουσιωθεί σε επωφελή αφήγηση, με ήρωες εμάς τους ίδιους, κάτω ίσως από άλλο προσωπεία, για να μην περιορίζουμε τον αναγνώστη με τη σκιαγράφηση του δικού μας προσώπου. Να λέμε τις αλήθειες μας όπως τις βιώνουμε κι όχι να θεωρητικολογούμε, κάνοντας την πραγματικότητα να φαντάζει άγνωστη μεταξύ αγνώστων.
Σε θαυμάζω που έχεις αυτή τη δυνατότητα και τη δύναμη να περιγράφεις με απλότητα και ξεκάθαρα τη δική σου αλήθεια, βιωμένη και όχι θεωρητική και το κυριότερο, που μπορείς να την επικοινωνήσεις στα παιδιά με ευχάριστη σοβαρότητα και ούτε ίχνος σοβαροφάνειας. Χωρίς εντάσεις. Η ίδια η αλήθεια είναι από μόνη της μια ένταση. Πόσο αποτελεσματικό ήταν εκείνο το χωρίς εξάρσεις "Θέλω να πεθάνω" της Αθηνούλας, που δεν χρειάστηκε να περιγραφεί για να μεταδώσει τη θλίψη και την εκούσια παραίτηση.. Και τα μικρά "χαστούκια" στα γράμματά σας με τη Ζωρζ, αλήθειες χωρίς περιστροφές, που εξασφάλιζαν αθόρυβα την εμπιστοσύνη, ακόμα κι αν, σαν αλήθεια που είναι, στην αρχή μπορεί να πληγώνει.
θα σε έχω πάντα στο μυαλό μου... Βλέπεις κι εγώ θέλω να γίνω συγγραφέας, μεγάλη ή μικρή αδιάφορο. Ελπίζω να δικαιώσω τις διδαχές σου!
Με απέραντη αγάπη,
Δήμητρα
Σχόλια