Το νικάν εαυτόν πασών νικών πρώτη και αρίστη. Το δε ηττάσθαι αυτόν υφ’ εαυτού, αίσχιστον και κάκιστον.
Τελικά ο κακός εαυτός μας κρύβεται πίσω από τον καλό και είναι μόνο ένα αραχνοΰφαντο μαγνάδι που τους χωρίζει...
Πότε όμως βρίσκει διέξοδο και ξεπροβάλει;
Σήμερα μου έτυχε το εξής:
Το μεσημέρι, καθώς οδηγούσα προς το βουνό, έτυχε να βρεθώ μπροστά σε ένα τρακάρισμα. Σταμάτησα να ρωτήσω αν χρειάζονταν βοήθεια, μια γυναίκα είχε τραυματιστεί, όχι πολύ σοβαρά ευτυχώς, αλλά δεν είχε μονάδες στο τηλέφωνό της και δεν μπορούσε να καλέσει βοήθεια ή να ειδοποιήσει τους δικούς της. Έτσι κι αλλιώς ήταν σε κατάσταση σοκ. Ο άλλος εμπλεκόμενος στο τρακάρισμα είχε πάει να καλέσει σε βοήθεια, γιατί ούτε αυτός είχε κινητό. Εν ολίγοις, κάλεσα το 100 και προσπάθησα να καλέσω και το 166 ανεπιτυχώς, το οποίο τελικά ανέλαβε να καλέσει η άμεση δράση. Σκέπασα τη γυναίκα με μία αλουμινοκουβέρτα, που έτυχε να έχω μαζί μου, την καθησύχασα και μετά από λίγο έφυγα, μια που υπήρχαν κι άλλοι εκεί να παρέχουν βοήθεια. Γενικά, το να βοηθάς κάποιον που βρίσκεται σε ανάγκη σε αφήνει με ένα αίσθημα ικανοποίησης και ολοκλήρωσης. Είναι εγωιστικό, όπως έλεγε ο Νίτσε, αλλά τροφοδοτικό και όταν το βράδυ θα κάνεις τον απολογισμό, θα πεις στον εαυτό σου ότι υπήρξες χρήσιμος και θαρραλέος. Όμως...
Καθώς ανέβαινα το βουνό, ταραγμένη κάπως από το τρακάρισμα και με το μυαλό μου στη γυναίκα αυτή, βρέθηκα πίσω από ένα κομβόι αυτοκινήτων, του οποίου προπορευόταν ένα πούλμαν. Μέση ωριαία ταχύτητα 25χλμ./ώρα... Είχα ήδη αργήσει στο ραντεβού μου στις 12 και οι φίλοι μου είχαν φύγει από το σημείο συνάντησης για το σημείο, όπου θα πηγαίναμε. Τα χιλιόμετρα που είχα να διανύσω μέχρι εκεί πρέπει να είναι περίπου 15- 20. Ενώ γενικά δεν είμαι ριψοκίνδυνη οδηγός και αποδέχομαι την κατάσταση, όπως εξελίσσεται, η αλήθεια είναι ότι εκνευρίστηκα και με έπιασε ανυπομονησία. Να προσπεράσω ούτε λόγος φυσικά, αφού ο δρόμος είναι στενός, χωρίς ορατότητα, με στροφές και γκρεμό στα δεξιά. Είχα την πεποίθηση ότι ο οδηγός θα έκανε κάπου δεξιά να περάσουμε. Αυτό θεωρούσα ότι ήταν επαγγελματικό εκ μέρους του (;)... αλλά δεν το έκανε... Σε δυο σημεία κόρναρα, προσπαθώντας να του δώσω να καταλάβει ότι έπρεπε να μας αφήσει να περάσουμε. Μάταια. Ο πατέρας μου δίπλα μου ήταν ήδη έτοιμος για καυγά, οπότε άρχισε να μου μεταδίδει τον εκνευρισμό του, που ήρθε να προστεθεί στον δικό μου. Ο οδηγός ανένδοτος. Μας πήγε "καροτσάκι" σε όλη τη διαδρομή. Στο τέλος, δε, έκλεισε και το δρόμο, γιατί δεν χωρούσε από τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα να προχωρήσει, παρ` όλο που τον προειδοποίησαν. Τότε βγήκα έξω... Ζήτησα από αυτοκίνητα που ήταν πίσω μου να κάνουν όπισθεν για να κάνουμε χώρο να βγει ο ανόητος οδηγός. Εκεί κάποιος μου την είπε... για τον τρόπο μου, για τον τρόπο που προσπαθούσα να κάνω τον οδηγό του λεωφορείου να κάνει στην άκρη. Για το κορνάρισμα και τον εκνευρισμό. Εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσα να σταματήσω να φωνάζω (όχι για πολύ, μερικά δευτερόλεπτα, ούτε έβρισα).. αλλά το βέλος του βρήκε στόχο... Τι είχα πάθει; ήταν Κυριακή μεσημέρι και πηγαίναμε για πικ νικ. Κάτι ανάλογο θα έκαναν κι εκείνοι που μετέφερε το πούλμαν, καθώς και τα άλλα αυτοκίνητα του κομβόι. Τι ήταν το τόσο βιαστικό, που με έκανε έξαλλη και ανυπόμονη; δεν μπορώ να καταλάβω... το μόνο σίγουρο είναι ότι ο εκνευρισμός, όταν ξεκινήσει, προκαλεί έναν φαύλο κύκλο... και τελικά θα έρθεις σε ρήξη, αρχικά με τους άλλους και μετά με τον εαυτό σου... ή το ανάποδο.
Στην επιστροφή, κι αφού ηρέμησα, άρχισα να το σκέφτομαι κι ακόμα με ενοχλεί. Αυτό που πιο πολύ με πειράζει είναι ότι νιώθω να ακύρωσα την πρώτη μου πράξη με τη συμπεριφορά μου έπειτα. Νιώθω σαν να είχα υποκριθεί. Όχι στο συμβάν με το ατύχημα, αλλά στον εαυτό μου τον ίδιο. Σαν να μην ήμουν ο ίδιος άνθρωπος και στα δύο. Να ήταν ο καλός εαυτός ένα πρόσχημα να βγάλω τον κακό, σαν να μου έδινε άλλοθι, ότι επειδή, τάχα δήθεν, εγώ ξέρω πόσο καλή είμαι, μπορώ να κάνω κάτι κακό και να έχω το ακαταλόγιστο; Ειλικρινά δεν μου έχει περάσει συνειδητά κάτι τέτοιο από το μυαλό, ειδάλλως κι αυτή η αυτο- ψυχανάλυση και εξομολόγηση δεν θα είχε νόημα, αλλά αν κάπου στο υποσυνείδητο αυτό που μας κάνει ισχυρούς μας κάνει και κακούς; Κάπου διάβαζα ότι σε μια φυλή, όταν κάποιος γυρίζει από το κυνήγι, στο οποίο έχει χτυπήσει πολλά θηράματα, από τα οποία θα τραφεί ολόκληρη η κοινότητα, τον χλευάζουν, για να μη γίνει υπερφίαλος και προσπαθήσει να επικρατήσει πάνω στους άλλους. Του μαθαίνουν μ` αυτόν τον τρόπο την ταπεινότητα. Όμως η ταπεινότητα πρέπει να είναι μια ατομική επιλογή, για να έχει ουσιαστική αξία και για να την αξιωθείς, πρέπει να κοπιάζεις κάθε στιγμή. Νόμιζα ότι την είχα αγγίξει, αλλά μάλλον έκανα λάθος...
Ο εαυτός μας καμιά φορά ξεφεύγει από τον έλεγχό μας και γίνεται το θηρίο που καταπιέστηκε από την έλλογη φύση που του επιβάλλει το είδος του. Θέλω να πω, ότι ίσως είναι τελικά η ενστικτώδης επιλογή να επικρατήσεις πάνω στους άλλους που σε κάνει θηρίο ανήμερο, αλλά είναι η λογική που βάζει τα χαλινάρια. Ίσως απλώς είναι μια ανικανότητα να διαχειριστείς το θυμό σου και τίποτα περισσότερο. Έχω όμως την απαίτηση να είμαι συνεπής προς τον εαυτό μου τον ίδιο. Οπότε απ` όποια πλευρά κι αν το δω, είμαι υπόλογη για τη συμπεριφορά μου, συμπεριφορά μέσου όρου και ελληναρά, που τόσο σφόδρα επικρίνω και καταδικάζω... ίσως γι` αυτό το μάθημα... για να μη βάζω ταμπέλες... ή ίσως για να ξανακοιτάξω μέσα μου και να βρω το σαθρό κομμάτι μου, που απειλεί το σύνολο του οικοδομήματος.
Το πιο τίμιο θα είναι μια ειλικρινής συγγνώμη από τον εαυτό μου τον ίδιο, που τον εξαπάτησα, και προς αυτούς που προσέβαλα με τη στάση μου, ακόμα κι αν αυτή η συγγνώμη δεν φτάσει στον προορισμό της. Σκοπός είναι να εντοπίσεις ότι κάνεις λάθος, να μη φοβηθείς να το παραδεχτείς και να το ονομάσεις, για να μπορέσεις την επόμενη φορά να το αποφύγεις.
Συγγνώμη, λοιπόν...
http://www.youtube.com/watch?v=2BpL_OvKrEE
Σχόλια