"Καταλαμβάνω θα πει καταλαβαίνω"

...Θα πει "κυριεύω", θα πει "έχω υπό την κατοχή μου", "υποτάσσω", "ανακαλύπτω, εφευρίσκω".

"Σε καταλαβαίνω" θα πει "έχω υπό την κατοχή μου" εσένα. Αυτό που νιώθεις, που επιθυμείς, που εύχεσαι και όλα τα αντίθετα από αυτά. Έχω κατορθώσει να "υποτάξω" σε ένα αυστηρό περίγραμμα όλα όσα σε αποτελούν, σ` έχω οριοθετήσει και σιγά σιγά, με όλες μου τις αισθήσεις σε εγρήγορση και διέγερση σε αναγνωρίζω. Σε υποτάσσω στη δική μου λογική, στο περιθώριο εκείνο του νου και της καρδιάς που άφησα κενό επίτηδες για σενα, "σου έκανα χώρο", όπως λέμε. 

Καμιά φορά καταφέρνω να συνομιλήσω με το κάδρο σου, σαν να ανοίγουν τα μάτια σου, σαν πίνακας του Modigliani με κοιτάς, Νιώθω, νομίζω, πιστεύω ότι κι εσύ με καταλαβαίνεις, συνομιλείς με το κάδρο μου και τότε χαμογελάω πίσω από το τζάμι μου κι` από τη θέρμη της ανάσας μου το  τζάμι θολώνει. Δεν μ` ακούς πια, δεν βλέπεις τα χείλη μου να ανοιγοκλείνουν για να τα διαβάσεις, και ξανακλείνεις τα μάτια αποθαρρυμένος. Σα δώρο που ήταν πρόσκαιρη η χαρά του με εγκαταλείπεις μόνη σε μια σκοτεινή γωνιά του δωματίου. Νιώθω ότι "δεν με καταλαβαίνεις" και "δεν σε καταλαβαίνω" πια κι εγώ, που νόμιζα ότι εκεί, στο βάθος των ματιών σου, εκεί που λένε πως κρύβεται η ψυχή, είχα αρχίσει κάτι να διακρίνω. Πώς έκανα τόσο μεγάλο λάθος; 

Κι αρχίζω τότε να "εφευρίσκω" τον εαυτό σου εκείνο που ανταποκρίνεται καλύτερα στις πράξεις σου, το υπεροπτικό σου βλέμμα, που πέρασε μια στιγμή από πάνω μου, πριν βυθιστεί και πάλι στο σκοτάδι. Τώρα "καταλαβαίνω" το δίχως άλλο και αποστρέφω κι εγώ το βλέμμα μου από το ψυχρό σου κάδρο. 

Γυρίζω την πλάτη μου, ώστε να αντικρίζω τον τοίχο. Χίλιες φορές καλύτερα. Με "καταλαμβάνουν "συναισθήματα πικρίας,  οργής, απογοήτευσης. Βουρκώνει η ψυχή μου και πια δεν "καταλαβαίνω" τίποτα. Δεν έχω τίποτα υπό την κατοχή μου. 

Στη γυρισμένη μου πλάτη νιώθω τα δίκοπα μαχαίρια των ματιών σου. Με καρφώνουν και στριφογυρνούν όλο και πιο βαθιά, μέχρι καρδιάς. "Δεν καταλαβαίνω" και πάλι, με "καταλαμβάνει" η ανασφάλεια. Γιατί με κοιτάς τώρα που έχω την πλάτη μου στραμμένη στο μέρος σου; δήθεν απαξιώνεις τη στάση μου ασυγκίνητος; νιώθεις θριαμβευτής που με εξαπάτησες και δεν μπόρεσα να σε κάνω δικό μου, να σε κατακτήσω, να σε "καταλάβω"; 

Μα αυτό το βλέμμα πάει πιο βαθιά απ` όσο θα έπρεπε για κάποιον που δεν με καταλαβαίνει... 

"Ποιος είναι εκεί;" 

Δειλά γυρίζω το κεφάλι. Έπειτα τους ώμους κι έπειτα ολόκληρο το σώμα, σαν να με τραβάει η άβυσσος του άδειου σου κάδρου, που τώρα αντικρίζω.

"Ποιος είναι εκεί;"

Το παραμορφωμένο μου είδωλο γελάει σαρκαστικά από τον απέναντι τοίχο. Με φρίκη διαπιστώνω την πλάνη. Δεν ήσουν εκεί που γύρευα να σε δω. 

Το αδηφάγο τέρας του εγωισμού μου σε είχε καταπιεί ολόκληρο και τώρα ξερνάει τύψεις.