Δεν με είχα φανταστεί ποτέ στο ρόλο του γονέα και έχω την εντύπωση ότι ακόμα δεν το έχω συνειδητοποιήσει. Καμιά φορά κοιτάω το μωρό μου και λέω "τώρα, σοβαρά, αυτό είναι δικό μου;" Δεν έχω χρόνο να το σκεφτώ, να το αναλύσω, να το φιλοσοφήσω, γιατί συνεχώς πρέπει να διεκπεραιώνω πράγματα, στο σπίτι, στη δουλειά, στην εθελοντική μου ομάδα και συχνά νιώθω ένα ρομπότ έτοιμο να εκραγεί από την υπερφόρτιση. Και αναρωτιέμαι αν γι` αυτό το λόγο ξέρω τι κάνω ή δρω από ένστικτο ή αρχίζω ενδόμυχα να υιοθετώ τα στερεότυπα της γονεϊκής ιδιότητας που προσπαθούσα στο μυαλό μου να αποφύγω.
Αυτές και άλλες σκέψεις περνάνε καθημερινά σαν σφαίρα από το μυαλό μου και δεν προλαβαίνω να τις συγκρατήσω, να συνομιλήσω μαζί τους και να βγάλω ένα συμπέρασμα. Και τότε θυμήθηκα ότι όσα το γράψιμο αποκαλύπτει, τίποτα δεν αποκαλύπτει. Περίμενα καρτερικά να περάσει η λαίλαπα των υποχρεώσεων για να καθίσω να γράψω σε ένα blog από καιρό ξεχασμένο και να συνομιλήσω με τον εαυτό μου και με όποιον έχει το ενδιαφέρον και το χρόνο να ασχοληθεί να απαντήσει και να συν-προβληματιστεί.
Tο να μεγαλώνεις ένα παιδί είναι μία πρόκληση. Είναι Η πρόκληση, για την ακρίβεια. Καμία άλλη ασχολία στη ζωή σου δεν είναι τόσο ριψοκίνδυνη όσο το μεγάλωμα ενός παιδιού. Δυστυχώς δεν έρχονται στον κόσμο με οδηγίες χρήσεις και πρέπει εσύ να αποφασίσεις πώς θα συνθέσεις το παζλ του παιδικού ψυχισμού, με ό, τι αυτό συνεπάγεται. Έχεις πολλά να θυμηθείς καθώς το παίρνεις αγκαλιά να το νανουρίσεις, όπως το να αποφύγεις τα λάθη που έχεις δει σε άλλους, να μη λάβεις υπόψη σου τα στερεότυπα που κυκλοφορούν, να είσαι δημιουργικός και ευρηματικός, να μη βαριέσαι και βαρυγκομάς που το έκανες. Καμιά φορά περνά από το μυαλό μου πώς θα ήταν αν η ζωή μου συνεχιζόταν με ό, τι έκανα πριν, χωρίς τη βαριά ευθύνη ενός παιδιού. Θα ένιωθα πιο ελεύθερη, με την ευθύνη μόνο του εαυτού μου, με τις ασχολίες μου, τις εξόδους μου και όλα όσα με χαρακτηρίζουν. Ωραία εικόνα. πώς αποφάσισα να την εγκαταλείψω, για χάρη ενός απόλυτα εξαρτημένου σαμιαμιδίου; υποχώρησα στις πιέσεις του περίγυρου, χτύπησε το "ρολόι"; τίποτα απ όλα αυτά. Νομίζω ότι κατά βάθος ήταν ο φόβος της ευθύνης που με εμπόδιζε από το να το πάρω νωρίτερα απόφαση και μια σταγόνα ναρκισσισμού, που δεν είχε καλυφθεί ακόμα από το κανάκεμα των άλλων ώστε να πατήσω στα πόδια μου και να το αποτολμήσω. Μόλις η ανάγκη αυτή καλύφθηκε, ήταν το λογικό επόμενο βήμα. Κατά βάθος κάθε άνθρωπος που διστάζει να κάνει παιδί, χρειάζεται μια ώθηση και μια διαβεβαίωση ότι θα τα καταφέρει, όπως και σε κάθε τι άλλο παράτολμο που σχεδιάζει. Άλλο που στο τέλος τα καταφέρνει μόνος του.
Νιώθω ότι η μητρότητα είναι μια εμπειρία που αξίζει κάθε γυναίκα να ζήσει- εφόσον το κλωθογυρίζει στο μυαλό της. Και η γονεϊκότητα εν γένει, για να συμπεριλάβω και τους άνδρες. Γιατί όταν έχεις ο ίδιος φτάσει κοντά στην ατομική σου ολοκλήρωση, νιώθεις ότι όλη αυτή την εμπειρία του κόσμου θέλεις να τη μεταβιβάσεις κάπου, σαν πολύτιμο κληροδότημα. Φυσικά, δεν εννοώ σε καμία περίπτωση να εξαναγκάσεις ένα άτομο να ζήσει βάσει της δική σου εμπειρίας, αλλά να του δείξεις έναν κόσμο όπως εσύ τον κατάλαβες και να το παροτρύνεις να ανακαλύψει τις δικές του διαστάσεις.
Επίσης, εμφορείσαι από συναισθήματα που με κανέναν άλλο τρόπο δεν μπορείς να γνωρίσεις και αυτά σε φέρνουν τον ίδιο πιο κοντά στην αυτογνωσία. Είναι άλλη μια πλευρά του εαυτού σου που δεν θα γνωρίσεις ποτέ αν δεν αποκτήσεις παιδί. Αρκεί να είσαι έτοιμος να ταξιδέψεις μαζί του και να μην είσαι ο ξεροκέφαλος εγωιστής της εφηβείας του "έτσι είμαι".
Ξαναγεννιέσαι, γιατί μαθαίνεις να ξαναβλέπεις τον κόσμο με τα μάτια ενός παιδιού που εντυπωσιάζεται με ό, τι πρωτοανακαλύπτει: το φως, τα χρώματα, τις γεύσεις, τις υφές. Οι κοντόφθορες διαστάσεις σου, που συρρίκνωσες μεγαλώνοντας για να δώσεις χώρο σε άλλα πράγματα, διεύρύνονται εκ νέου, παράθυρα ανοίγουν και ξαναθυμάσαι πώς είναι να δοκιμάζεις τη ζωή πρώτη φορά.
Θυμάσαι την αξία του παιχνιδιού, Καμιά φορά λέω πόσο μου είχε λείψει το παιχνίδι κι ευτυχώς που απέκτησα ένα παιδί για να παίζω μαζί του- μέχρι εκεί που εκείνο θέλει φυσικά.
Αλλάζεις προτεραιότητες. Καθετί πραγματικά ασήμαντο μπαίνει στο περιθώριο. Η ζωή έχει προτεραιτότητα. Και δεν το λέω με ψυχαναγκαστικό τρόπο, ότι τώρα πρώτα απ όλα είναι οι ανάγκες του παιδιού, αλλά η ανάγκη του να υπάρξεις ως γονιός είναι πρωταρχική από το να πλύνεις πχ τα πιάτα ή να ανησυχείς συνεχώς για τα χρήματα.
Γεμίζεις αισιοδοξία και δύναμη, βλέποντας ένα πλάσμα να χαμογελάει διαρκώς και να ξεκαρδίζεται με το πιο μικρό και ασήμαντο πράγμα, όπως πχ έναν ήχο. Πότε πρόσεξα τελευταία φορά ότι κάποιοι ήχοι είναι πράγματι αστείοι; Πότε σκέφτηκα ότι αυτή τη στιγμή κάνω κάτι σημαντικό, στέκομαι στα πόδια μου, μιλάω, τρώω μόνη μου, βλέποντας τον αγώνα ενός μωρού που με επιμονή και υπομονή μαθαίνει να κάνει το οτιδήποτε; Κάθε μου ενέργεια είναι τόσο δεδομένη που είτε την κάνω είτε δεν την κάνω είναι το ίδιο.
Αντιλαμβάνομαι τη σημασία των λέξεών μου. Δεν είναι μόνο μια σειρά από σήματα επικοινωνίας, Έχουν νοηματικό βάθος, συναίσθημα, ένα ειδικό βάρος. Μόνο όταν τις προφέρεις για χάρη ενός μωρού το καταλαβαίνεις.
Αυτοπροσδιορίζεσαι. Ποιος είσαι εσύ που θα γνωρίσει το παιδί σου; νιώθεις την ανάγκη να ασχοληθείς με όλες σου τις διαστάσεις, να υπάρξεις για να αποτελέσεις ένα πρότυπο για εκείνο. Όποιος λέει ότι η γονεϊκότητα σε αλλοτριώνει, αυτό που στην πραγματικότητα συμβαίνει είναι ότι είναι πολύ κουρασμένος και έχει αφεθεί να αλλοτριωθεί. Το να εξακολουθείς να είσαι κύριος του εαυτού σου ενώ είσαι γονιός, απαιτεί επαγρύπνηση. Εκεί που πας να αφεθείς, ο δαίμονας του εγωισμού σε αφυπνίζει.
Νιώθεις φόβο, αλλά έναν φόβο που σε παροτρύνει να γίνεσαι καλύτερος, όχι φοβικός.
Ποια εμπειρία μπορεί να σε ξαναφέρει σε σύγκρουση με τον εαυτό σου, που αποκοιμήθηκε ενώ ζούσε τη ρουτίνα;
ένα κλάμα γεμάτο ζωή.
Σχόλια