'Εχω πάψει εδώ και καιρό να σχολιάζω τα "μεγάλα γεγονότα". Αφ` ενός γιατί καμιά φορά μιλάνε από μόνα τους και κάθε προσθήκη είναι περιττή, απλώς για να πει κανείς κάτι, και αφ ετέρου γιατί στις περισσότερες περιπτώσεις δεν μπορώ να τα διαχειριστώ. Δεν με ενοχλεί η βία και η ωμότητα. Με σοκάρει, με αηδιάζει, με τρομοκρατεί- άλλωστε αυτός είναι ο στόχος της- δεν με αφήνει για μέρες να κοιμηθώ, κοιτάζω το παιδί μου με αγωνία. Γιε μου, σε τι κόσμο σε έφερα να ζήσεις;
Δεν βλέπω πια ειδήσεις. Τις διαβάζω μόνο στις εφημερίδες και στο διαδίκτυο, για να έχω μια επιλογή να αποφύγω τις πολύ δυσάρεστες. Αλλά δεν είναι εύκολο. Πολλοί γνωστοί μου έχουν μετατραπεί σε τρομολάγνους και σαδομαζοχιστικά αναμεταδίδουν όποια είδηση είναι η πιο ζοφερή. Σαν τους ναρκαλιευτές τις εντοπίζουν, σαν να λένε "το άλλο το άκουσες; ακόμα πιο αιμοσταγές". Πολλούς από τους διαδικτυακούς μου "φίλους" τους έχω σε "απόκρυψη" λόγω αυτής της εμμονικής αναμετάδοσης. Δεν καταλαβαίνω σε τι μου χρειάζονται όλα αυτά. Αρκούν και μόνο οι τίτλοι των νέων στα έγκυρα ειδησεογραφικά site για να καταλάβω το μέγεθος και την ένταση μιας είδησης. Δεν χρειάζεται να μπω να δω εικόνα. να ακούσω σπαραξικάρδια ουρλιαχτά. Δεν "τη βρίσκω" με τέτοια. Αν η είδηση προορίζτται για να προβληματίσει, αρκεί η ανάγνωση τίτλου και υπότιτλου. Και η κινητοποίηση με τον ίδιο τρόπο γίνεται. Συμβαίνει αυτό, κάνουμε αυτό. Τα υπόλοιπα είναι περιττά. Αν ήμουν εγκληματολόγος, ποινικός, ψυχιάτρος, κοινωνιολόγος ίσως να το κατάπινα το πικρό ποτήρι, αλλά είμαι απλός άνθρωπος και σε κάθε είδηση που προβάλλει τον πόνο του ανθρώπου νιώθω- ακόμα- έναν κόμπο στο στομάχι, στο λαιμό, στο μυαλό μου. Κι επειδή πάντοτε κάνω το λάθος να διαβάζω τα νέα την ώρα που τρώω, ένας Θεός ξέρει τι καταπίνω εκείνη τη στιγμή. Κάθε μπουκιά έχει γεύση αίματος, σαν να καταπίνω φόλα. Πρέπει οπωσδήποτε κάτι από τα δύο να κόψω. Ή τουλάχιστον αυτήν την παράλληλη δραστηριότητα.
Ειδήσεις δεν βλέπω εδώ και τρία χρόνια. Η συσκευή της τηλεόρασης ανοίγει μόνο για να δούμε ένα dvd. Δεν νιώθω αποκομμένη από τον κόσμο, γιατί δεν υπάρχει "κόσμος" μέσα στην τηλεόραση. υπάρχει μόνο η εικόνα του κι αυτή μονοδιάστατη και λειψή. "Κοίτα πώς ζουν οι άλλοι και μην παραπονιέσαι". "Πάλι καλά που δεν ήμουν στη Συρία, στο Παρίσι, στο Μάντσεστερ", Και πού-στο- διάολο νομίζεις ότι είσαι; εγώ αυτά τα παίρνω μέσα στο σπίτι μου και στο μυαλό μου και τα βασανίζω και με βασανίζουν. Δεν τα δείχνω απλώς. Επί τον τύπον των ήλων. Τα ψηλαφώ και με κόβουν. Κι όταν μου λες για το ένα και το άλλο, δεν έχεις ιδέα σε τι διαδικασία με βάζεις. Μου το λες για να σου πω "ε, τι να κάνουμε αυτά συμβαίνουν", να σε ανακουφίσω από το βάρος της διαχείρισης; όχι, στη μούρη θέλω να στα πετάξω, να σου πω "κοίτα τι κόσμο φτιάξαμε" με την συναυτουργία, τη σιωπηρή ανοχή, το ¨δεν θέλω να ξέρω", το "εμείς και οι άλλοι". Εκείνοι οι αόρατοι άλλοι που πάντα φταίνε για λογαριασμό μας. Και μην νομίζεις, όταν περνάς το κόκκινο με ένα "έλα μωρέ" κι εσύ τζιχαντιστής είσαι και φασίστας. Τίποτα λιγότερο. Δεν σε νοιάζει αν θα σκοτώσεις ή θα σκοτωθείς. Το ίδιο ισχύει και για κείνον. Τουλάχιστον εκείνος (νομίζει ότι) σκοτώνεται για μια ιδέα. Κι αν "πάτησες επί πτωμάτων" για να ανέλθεις, δεν έχει σημασία.. δεν είσαι σίριαλ κίλλερ... είναι η κοινωνία τέτοια. Και μεγάλώνεις και το παιδί σου με την ίδια λογική και προοπτική.. Φάε, για να μη σε φαν οι άλλοι. Αλλά πολιτισμένα. Όχι "κρεματόρια", με το μπαμπάκι. Ότι το μέσο είναι το μήνυμα. Άλλο η θηλιά της γραβάτας και άλλο του κρεμασμένου. ΄
Ντάξει τώρα.. μια κουβέντα είπαμε.. γύρνα πλευρό.. τα δικά μου δόντια είναι που χτυπούν τις νύχτες.
Α, και που είσαι! τα λέμε αύριο στο facebook, στο twitter, το instagram.. μη χάνεσαι!
Σχόλια