Στον Δάσκαλό μου

9/01/2018: 

Υπάρχεις σε κάθε γράμμα που σκαλίζω με το μολύβι ή την πένα. Γιατί με έμαθες καλλιγραφία με πένα /την πέμπτη δημοτικού. Τα γράμματά μου είναι δικά σου. Μου πήρε 30 χρόνια για να καταλάβω ότι το έκανες όχι μόνο για να είναι όμορφο το γραπτό μας, αλλά για να έχουμε υπομονή και πειθαρχία στον γραπτό λόγο.
Με έμαθες να αγαπώ τον λόγο και την ανάγνωση, επειδή η φωνή σου ήταν ιδανική για αφήγηση κι όταν μας διάβαζες με ταξίδευε- κι ας την στερήθηκες στα στερνά.
Με έμαθες ότι όλοι πρέπει να συμμετέχουμε στους κοινούς αγώνες, γιατί δεν είναι σωστό κάποιοι να κερδίζουν από τους αγώνες των άλλων
Με έμαθες τι σημαίνει πλειοψηφία στην τετάρτη δημοτικού και τι σημαίνει αυτό για την δημοκρατία.
Με έμαθες να μην έχω εγωισμό, γιατί πρώτος εσύ μου είπες ότι με αγαπάς. Πολύ.
Με έμαθες να θέλω να γίνομαι καλύτερη, γιατί το "εύγε" σου ήταν δύσκολο, αλλά ανεκτίμητο.
Με φώναζες "Δημητρούλα" μέχρι τώρα που κοντεύω τα σάραντα, γιατί ήμουν πάντα η μικρή σου μαθήτρια. Και η μεγάλη σου.
Ανησυχούσες για το μέλλον μου, με ρωτούσες αν έχω δουλειά και πώς τα καταφέρνω. Το ψωμί μου έχει μπόλικη από την διδασκαλία σου.
Γνώρισες τον γιο μου και ήταν σαν να τον ευλόγησες.

Έκλεισες χτες τον κύκλο μας, μια ολόκληρη τριακονταετία μαθητείας. Αλλά όσο σε αντιλαμβάνομαι, τόσο θα μαθαίνω από σένα.

Οι άνθρωποι που αφήνουν τέτοια παρακαταθήκη είναι τα μνημεία μας.

Σε αγαπώ.
Αντίο.