Είμαι στο Λουξεμβούργο πια πάνω από εβδομάδα.. Κι εκεί που είπα να πάρω μια ανάσα από το άγχος, να μια στενοχώρια ασήκωτη. Ο μεγαλύτερος όλεθρος που έχει ζήσει η χώρα. Η πιο φονική πυρκαγιά του 21ου αιώνα, στην Ελλάδα. Πώς να κοιμηθείς, πώς να μην γίνει κουβάρι το μυαλό σου, πώς τα σωθικά σου να μην μαυρίσουν..Διάβασα διάφορα, δεν μπήκα στην διαδικασία να διαβάσω τις γλαφυρές περιγραφές, που χρησιμοποιούνται εν είδει προπαγάνδας επι τη ευκαιρία.. και μου έρχεται εμετός μόνο με αυτό.
Μια εβδομάδα πριν ήμουν στην Νέα Μάκρη και έπινα μια μπύρα με τον φίλο μου τον Σπύρο, που είχε σπίτι στο Κόκκινο Λιμανάκι και μου έλεγε πόσο ωραία ήταν. Ευτυχώς, είναι όλοι τους καλά. Αλλά και η απώλεια του σπιτιού δεν είναι λίγο πράγμα.. Το σπίτι είναι σημείο αναφοράς, είναι αναμνήσεις, είναι στέγη, θαλπωρή, ασφάλεια και η απώλειά του είναι απώλεια. Όχι σαν να χάνεις άνθρωπο, αλλά απώλεια. Άλλοι θα μείνουν άστεγοι σε ένα κράτος που δεν έχει πρόνοια για αξιοπρέπεια και εν τω μεταξύ έχουν να υποστούν και την συκοφαντία, την κατακραυγή, την εκδικητική μανία των Μέσων "Κοινωνικής δικτύωσης" και των Μέσων Μαζικής Παραπληροφόρησης. Η κατσίκα του γείτονα επιτέλους ψόφησε. Ε;
Δάκτυλα καρφωμένα στο πληκτρολόγιο έτοιμα να δείξουν τον ένοχο, ενώ κολυμπούν στην άγνοια της αμάθειας.
Κι από την άλλη.. φεύγοντας άφησα πίσω μου σπουδαίους ανθρώπους που εξακολουθούν να κάνουν το καθήκον τους προς την φύση και τον συνάνθρωπο. Από το υστέρημά τους και παρ` όλα τα δικά τους προβλήματα. Προσφέρουν σιωπηλά, αποφασιστικά, ουσιαστικά, ενώ κάνουν τον δικό τους αγώνα επιβίωσης. Στηλοβάτες η κοινωνία έχει. Αρκεί να αποφασίσει να στηριχθεί σε αυτούς και όχι στους πέντε ανέμους.
Βλέπω και την κινητοποίηση του κόσμου για την ελάχιστη ανακούφιση των πληγέντων και συγκινούμαι. Μόνο, ρε παιδιά, ένα παράπονο έχω.. γιατί μετά; γιατί όχι και πριν; ένα χέρι βοήθειας, έναν καλό λόγο, ένα πιάτο φαγητό, μια πυροφύλαξη, μια συμμετοχή σε εθελοντική ομάδα, οποιασδήποτε φύσεως έχει καλύτερα μακροπρόθεσμα αποτελέσματα..
Και έρχομαι στον λόγο που γράφω αυτό το κείμενο.
Κατ` αρχάς, βιαζόμαστε όπως πάντα ο καθένας να βγάλει το δικό του βέβαιο συμπέρασμα για το τι συνέβη. Αφήστε τους πραγματογνώμονες και τους υπόλοιπους ειδικούς να κάνουν αυτήν την δουλειά. Δεν είναι δική μας. Σε λίγο καιρό θα βγει πόρισμα και θα μάθουμε. αλλά θα μάθουμε; θα καθίσουμε να σκεφτούμε πάνω σε αυτό και θα διορθώσουμε κάτι;
Έχω να κάνω μερικές προτάσεις:
Μετά το 2007 και τις φονικές πυρκαγιές που έκαψαν την μισή Ελλάδα- πάλι με ανθρώπινες απώλειες- σκεφτόμουν ότι δεν μπορούσα να κάθομαι άπραγη να βλέπω την καταστροφή και να μην μπορώ να συνεισφέρω. Έτσι αναζήτησα έναν φορέα, μια εθελοντική ομάδα να συμμετέχω ενεργά. Και βρήκα. Τον ΕΔΑΣΑ. Αρχικά ως εθελόντρια, έπειτα ως υπεύθυνη πυροφύλαξης, συντονίστρια πυροφυλάξεων, εκπαιδεύτρια, μέλος της Ομάδας Δασοπυρόσβεσης. Ο στόχος μου δεν είναι να διαφημίσω τον σύλλογο- αλλά και γιατί να μην το κάνω; τα παιδιά κάνουν εξαίρετη δουλειά- αλλά να πω ότι μέσα από αυτήν την διαδικασία ΕΜΑΘΑ.
Τι έμαθα;
- να είμαι υπεύθυνη
-να συνεισφέρω ενεργά
αλλά κυρίως
- να συνεισφέρω με ΓΝΩΣΗ
-έκανα επανειλημμένα σεμινάρια πρώτων βοηθειών
-έμαθα να χρησιμοποιώ όργανα προσανατολισμού (χάρτη- πυξίδα)
-έμαθα πώς να επικοινωνώ μέσω ασυρμάτου με την πυροσβεστική για να δώσω ένα συμβάν πυρκαγιάς (και ως πολίτης παίρνοντας τηλέφωνο αργότερα από το σπίτι ή όπου αλλού βρισκύμουν)
-έμαθα γιατί είναι αναγκαίο να είσαι ΕΚΠΑΙΔΕΥΜΕΝΟΣ και να έχεις Μέσα Ατομικής Προστασίας για να συμμετέχεις σε συμβάντα πυρκαγιάς (όχι με παντόφλα και σορτσάκι) και πόσο δυσκολεύεις το έργο της πυροσβεστικής όταν όντας άσχετος παρεμβαίνεις και δημιουργείς χάος, αποσυντονίζοντας τις Δυνάμεις (το έχω ζήσει και δει με τα μάτια μου στις πυρκαγιές του 2013 στην Βαρυμπόμπη, πολίτες να μπαίνουν στη μέση και να τραβάνε με το ζόρι τις μάνικες). Ναι, εσύ θέλεις το δικό σου σπίτι να σωθεί, αλλά ο πυροσβέστης έχει εντολές να ακολουθήσει κατόπιν σχεδιασμού από τους ανωτέρους του και ναι, η πυροσβεστική, παρ` όλες τις ελλείψεις, κάνει πολύ καλή δουλειά και μπράβο της Το ίδιο και όλες οι εθελοντικές ομάδες.. που είναι εκπαιδευμένες και λειτουργούν βάσει ΣΧΕΔΙΟΥ ΔΡΑΣΗΣ με το Πυροσβεστικό Σώμα και όχι "γιούρια και όποιον πάρει ο Χάρος". Γιατί εν τέλει αυτό συμβαίνει.
-Έμαθα για την φύση της πυρκαγιάς.. η πυρκαγιά και κυρίως η δασική, έχει τον δικό της χαρακτήρα. Δημιουργεί το δικό της κλίμα, με στροβιλισμούς, αέρα που αλλάζει διευθύνσεις και πολλά άλλα, που πριν χαρακτηρίσει κανείς τους πυροσβέστες ως ανίκανους, οφείλει να γνωρίζει.
Η παρέμβαση της πυροσβεστικής δεν είναι πάντα εφικτή. Αν κρίνεται ότι κάποιο σημείο δεν είναι ασφαλές για το προσωπικό, δεν έχει διεξόδους, μπορεί να τους κυκλώσει και να τους κάψει, δεν θα μπουν.
-Η φωτιά κόμης - όταν καίγεται η πευκοβελόνα και όχι η ρίζα- μεταδίδεται με αστραπιαία ταχύτητα από πεύκο σε πεύκο.. Αν το δάσος είναι πυκνό, καταλαβαίνει κανείς ότι δεν υπάρχει περίπτωση να σβήσει, αν δεν παρέμβουν εναέρια μέσα. Στο μεταξύ ο άερας μεταφέρει τις καύτρες εκατοντάδες μέτρα μακριά και μπορεί να δημιουργήσει κηλιδώσεις ή και νέα μέτωπα, εφόσον βρεθεί καύσιμη ύλη.
Και πολλά ακόμη...
Όταν μετακόμισα στους Θρακομακεδόνες- με την Πάρνηθα ακριβώς από πάνω μου- και απέκτησα την γνώση αυτή, ΑΝΑΡΩΤΗΘΗΚΑ πώς θα μπορούσα να προφυλαχθώ, αν η φωτιά έμπαινε μέσα στον οικισμό και δεν είχα την δυνατότητα διαφυγής. Έτσι μπήκα στο site της Πολιτικής Προστασίας
https://www.civilprotection.gr/el
και διάβασα αυτό:
https://www.civilprotection.gr/el/%CE%B4%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82-%CF%80%CF%85%CF%81%CE%BA%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%AD%CF%82
Δεν γνωρίζω αν υπάρχει σχέδιο εκκένωσης από τον Δήμο μου, αλλά δεν θα έπρεπε; και δεν θα έπρεπε να το γνωρίζω; μήπως μετά από αυτό οι πολίτες να απαιτήσουν να εκπονηθεί για κάθε δήμο ξεχωριστά ένα σχέδιο δράσης και να τους κοινοποιηθεί με mail ώστε να γνωρίζουν τι πρέπει να κάνουν ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΟΤΕΡΩΝ;
Ενημέρωσα τους μαθητές μου.
Τους εξήγησα ότι είναι ύψιστης σημασίας να ξέρουν τα χρειώδη σε περίπτωση ανάγκης. Να ζητήσουν από τα σχολεία τους να τους κάνουν σεμινάρια με την βοήθεια του Πυροσβεστικού Σώματος, Εθελοντικών Ομάδων, Πολιτικής Προστασίας. Μέχρι στιγμής, ανάθεμα κι αν έπεισα κανέναν. Όλοι εφησυχασμένοι "έλα μωρέ, θα πάρω το αυτοκίνητο και θα φύγω"- όπως έγινε στην περίπτωση αυτή και πέθαναν μποτιλιαρισμένοι.
'Εμαθα να κάνω καταγγελίες για πάσης φύσεως παράβαση στον αντίστοιχο φορέα
Έμαθα να χρησιμοποιώ το 112
Τι μπορεί να γίνει; σκέφτομαι τα παρακάτω (σε ετήσια βάση)
Σεμινάρια από Δήμους και την Περιφέρεια για την αντιμετώπιση κρίσεων
Σχέδιο Δράσης κατά περίπτωση (Σεισμός- πυρκαγιά- πλημμύρα κλπ)
Εκπαίδευση και Προσομοίωση του σχεδίου από τους Δήμους με την μορφή εκπαίδευσης και άσκησης και την συμμετοχή των κατοίκων.
Αυστηρά πρόστιμα και ποινές όταν δεν γίνονται σεβαστά από τους πολίτες τα ΜΕΤΡΑ ΠΡΟΛΗΨΗΣ (καθαρισμοί οικοπέδων από ξερά χόρτα, καύση κατά την αντιπυρική περίοδο κλπ)
Περιβαλλοντική Εκπαίδευση στα Σχολεία
Πώς μπορεί να γίνει;
αφού δεν είναι αυτονόητο, πρέπει να το απαιτήσουν οι πολίτες από τους αρμόδιους φορείς. Και επιτέλους, να αποκτήσουμε όλοι συνείδηση της συνυπευθυνότητας, γιατί κάθε πράξη μας έχει αντίκτυπο, δεν ξέρουμε πού και πότε, αλλά έχει.. Ο φόβος και ο πανικός είναι κακοί σύμβουλοι όταν η γνώση απουσιάζει..
Γι αυτό λέω.. ή τώρα ή ποτέ..
(https://www.civilprotection.gr/el/%CE%BC%CE%B7%CF%84%CF%81%CF%8E%CE%BF-%CE%B5%CE%B8%CE%B5%CE%BB%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD-%CE%BF%CF%81%CE%B3%CE%B1%CE%BD%CF%8E%CF%83%CE%B5%CF%89%CE%BD)
Σχόλια