Εδώ και χρόνια οι εθνικές
επέτειοι με αφήνουν εντελώς αδιάφορη. Μάλιστα όσο ήμουν στην Ελλάδα ένιωθα ότι
με έφερναν σε δύσκολη θέση. Γιατί η ερμηνεία τους γινόταν κατά το δοκούν, το
βολικό της περίστασης. Και γιατί στο τέλος ανασκάλευαν μόνο διχαστικές συμπεριφορές,
πασπαλισμένες με μια υπεροπτική «φιλοπατρία» που περιορίζεται στο τι έκαναν οι
πρόγονοί μας, για να μπορούμε εμείς σήμερα να (απ)αλλοτριώσουμε, να τονώσουμε
το ψευδο- εθνικό μας φρόνημα (πού κανείς δεν μπορεί να ορίσει τι ακριβώς
σημαίνει), να δείξουμε τους «άλλους» ως υποδέεστερους, να
βροντοφωνάξουμε συνθήματα με αμφίβολη και πολύσημη ερμηνεία προς όποιον μας ακούει
και, κυρίως, να χαρούμε με τον αντίλαλο της ψευδο- υπερηφάνειας μας. Ξέρεις ποιος
είμαι εγώ ρε;
Και μετά να ασχολούμαστε με τα
μίνι και την γόβα στιλέτο της μαθήτριας στην παρέλαση- Ελλάδα έχεις ταλέντο,
την μούντζα του μαθητή – επαναστάτη που με χειρονομίες διεκδικεί μερίδιο από το
δίκιο του, τον γραφικό που θα εμφανιστεί με χλαμύδα και πλαστική πανοπλία να
θυμίσει από Καραϊσκάκη μέχρι Λεωνίδα και Αλέξανδρο (άλλωστε όλοι αυτοί παλιά έζησαν,
ποια η διαφορά;), να δείξουμε το αξιόμαχο των 26% ανέργων ηρώων του ενεργού
πληθυσμού που ζει στο ίντερνετ με δανεικά του μπαμπά ή του παππού περιμένοντας
το θαύμα, να βρίζουμε τον μαθητή που δεν είναι αρκετά λευκός, ψηλός, αρκετά
Έλληνας να σηκώσει την ιερή σημαία- έπαθλο του αρίστου (όχι δεν τα έχω κι εγώ
με την αριστεία, άλλο είναι το θέμα μου), ενώ παράλληλα να αρνούμαστε σε μικρά
παιδιά που δεν είναι αρκετά ελληνάκια, το στοιχειωδέστερο δικαίωμά τους, να
πάνε στο σχολείο. Αν εγώ είμαι κάτω από την γερμανική οικονομική μπότα (γιατί
δεν θέλω να μου δανείζεις λεφτά και να περιμένεις να στα επιστρέψω), εσύ είσαι
κάτω από την δική μου, γιατί έτσι. Γιατί μπορώ να σε εξευτελίζω και γουστάρω να
σηκώνεται λίγο… ο εγωισμός μου.
Στο διάολο, λοιπόν, οι εθνικές
επέτειοι που κατάντησαν τσολιαδάκια στο Μοναστηράκι προς τέρψιν των τουριστών και
των κουτσομπολίστικων εκπομπών ή προπαγάνδα των εμετικών πλέον μέσων μαζικής
παραπληροφόρησης Ακόμα και οι πιο νηφάλιες ως τώρα εφημερίδες, υπέκυψαν στον φτηνό
λαϊκισμό.
Πόσο χαίρομαι που είμαι μακριά
και φέτος δεν έγινε μάρτυρας της «επετειακής» αυτής αθλιότητας.
Μόνο μια φράση μου έρχεται στο
νου πάντα τέτοιες μέρες, από τους Αδερφοφάδες του Καζαντζάκη: «Αν δεν
φιλιώσετε, φέτος Ανάσταση δεν κάνω».
Σχόλια