Όσο θα επακολουθήσουν είναι απόψεις και συναισθήματα μιας εκπαιδευτικού που δούλεψε στην Ελλάδα για περίπου 15 χρόνια στην ιδιωτική εκπαίδευση.
Οι στόχοι.
Ποιος είναι ο στόχος του σύγχρονου εκπαιδευτικού συστήματος; να διαμορφώσει πνευματικούς ανθρώπους, καλλιεργημένους, με κρίση; όχι. Και δεν χρειάζεται απόδειξη, είναι ολοφάνερο.
Παράδειγμα 1ο: Κάν` το όπως η μαμά και ο μπαμπάς..
Πριν μερικά χρόνια είχα μια μαθήτρια θεωρητικής. Πολύ καλό κορίτσι. Καλή μαθήτρια, ευγενικό παιδί, με το χαμόγελο στα χείλη. Αλλά δυστυχισμένη. Όταν την ανέλαβα, μου είπαν: "Να είσαι προετοιμασμένη. Αυτό το κορίτσι κλαίει πολύ."
Άρχισα να δουλεύω στο αντικείμενό μου πολύ νωρίς, μόλις ένα χρόνο μετά το πτυχίο, το μακρινό 2003 στο ίδιο συνοικιακό φροντιστήριο που ήμουν η ίδια μαθήτρια. Στα χρόνια που ακολούθησαν μέχρι που έφυγα οριστικά από την Ελλάδα, γνωρίστηκα με πολλούς μαθητές και γονείς- μερικές εκατοντάδες- αντάλλαξα απόψεις με δεκάδες συναδέλφους και βίωσα κάμποσες "εκπαιδευτικές αλλαγές", αυτές που στο τέλος μοιάζουν με εκπτώσεις κάτω του κόστους. Άνευ ουσίας αλλαγές.. Μόνο ονόματα, εξώφυλλα και αριθμοί.
Επειδή δούλεψα με μαθητές από την πρώτη γυμνασίου ως και την τρίτη λυκείου, έχω ζήσει την πορεία προς το τέρμα μαζί τους κάμποσες φορές. Το προσωπικό μου συμπέρασμα, για το παιδί μου το ίδιο που σε λίγες μέρες θα πάει προνήπιο εδώ, είναι ΌΧΙ. Όχι στο ελληνικό ¨σύστημα" "εκπαίδευσης". Δεν ξέρω αν τα άλλα συστήματα είναι καλύτερα ή όχι, μένει να το διαπιστώσω, αλλά το ελληνικό όχι.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Από την στιγμή που το παιδί μπαίνει στην εφηβεία και στο γυμνάσιο κι αρχίζει το άγχος το μεταφερόμενο από τον περίγυρο στην οικογένεια, από την οικογένεια στο παιδί και από κει στο φροντιστήριο στους καθηγητές και στα ιδιαίτερα. Ο έφηβος θα μπει στην "μέγγενη των βασανιστηρίων" στα 12 και θα βγει από κει στα 18. Όχι, δεν είναι το διάβασμα το πρόβλημα, είναι όλα τα υπόλοιπα.
Οι στόχοι.
Τεχνοκράτες; Ούτε. Τα μέσα για μια τεχνοκρατική εκπαίδευση είναι ελλιπή σε βαθμό γέλωτος.
Και λίγο πολύ αυτό βολεύει πολλούς μαθητές και γονείς. Ένα απολυτήριο όπως όπως, χωρίς τον "παραλογισμό" του διαβάσματος, της ουσιαστικής μελέτης, εμβάθυνσης στα αντικείμενα. Τόσο όσο. Και με καλό βαθμό γιατί θα χρειαστεί στις πανελλαδικές. Τώρα ούτε αυτό είναι απαραίτητο. Περνάς με 3. Μοριακή υποβάθμιση των σχολών συνιστά καθ` ολοκληρίαν υποβάθμιση του αντικειμένου, του καθηγητή και τελικά του ίδιου του άσχετου ¨σπουδαστή".
Ποιος είναι ο στόχος της οικογένειας; η πνευματική καλλιέργεια; τα καλλιεργημένα παιδιά διαμορφώνονται πρώτα στο σπίτι, όχι εκ των υστέρων και φαστ φουντ. Είναι παιδιά που λάμπουν στο σκοτάδι της συνολικής αμάθειας. Υπάρχουν, γιατί έχουν φωτισμένους γονείς και μαθαίνουν να απαιτούν από τους εαυτούς τους και από τους δασκάλους τους το παραπάνω για κάτι καλύτερο. Καμιά φορά αυτό το καλύτερο συγχέεται με τον βαθμό, αλλά πολύ γρήγορα ο καλός μαθητής, αυτός με κρίση και μεγάλη αντιληπτική ικανότητα τον ξεπερνάει τον σκόπελο του βαθμού. Δεν τον έχει ανάγκη. Τους έλεγα πάντα ότι ο βαθμός είναι η απόδοση μια συγκεκριμένη στιγμή που δείχνει κάτι την ορισμένη στιγμή για ένα ορισμένο αντικείμενο και τίποτα άλλο. Δεν είμαστε οι βαθμοί μας. Σε τελική ανάλυση όμως ποτέ κανείς δεν μου είπε "μόρφωσε το παιδί μου", όλοι με ρωτάνε πόσο θα γράψει στο τεστ, στο διαγώνισμα, στις πανελλαδικές, γιατι ο τελικός στόχος είναι να μπει σε μια "καλή σχολή" (χαρακτηρισμός που είναι πολυπαραγοντικός).
Τα υπόλοιπα παιδιά, ένα μεγάλο ποσοστό, είναι αυτό που κολυμπάει ανάποδα στη ροή του ποταμού. Αρχικά προσπαθεί να αντισταθεί, αλλά μετά αφήνεται να παρασυρθεί, γιατί νιώθει την ματαιοπονία. Λίγα παιδιά είναι αυτά που τελικά αντιμάχονται μέχρι τέλους. Από τι; από τα όνειρα και τα "σωστά" των άλλων. Του μπαμπά, της μαμάς, του θείου, της γιαγιάς, της γειτόνισσας, του κοίτα- τον- ξαδερφό- σου- που- αρίστευσε- εσύ δεν-διαβάζεις- αρκετά. Να μην ξεχάσω την έτοιμη δουλειά, την δουλειά που είναι κοινωνικώς αποδεκτή, αυτή που είναι για κοντούς, για ψηλούς, για στραβάδια και τέλος πάντων όχι για σενα. Γιατί οι γονείς ξέρουν καλύτερα, όπως τότε που ήσουν 6 μηνών. Εδώ ο στόχος είναι πιο προσδιορισμένος.. μια δουλειά να βρει να μην πεινάσει. Και μέχρι εκεί.
Από την πρώτη γυμνασίου όλα διακρίνονται υπό το πρίσμα των πανελληνίων και των ΑΕΙ και - φευ!- των ΤΕΙ. Το "ποια μαθήματα μας ενδιαφέρουν" εξαρτάται από το ποια δουλειά θα κάνει μετά από 20 χρόνια ο μαθητής. Έξω λοιπόν τα περιττά και τα άσχετα μαθήματα. Η έκθεση αναγκαίο κακό, αφού είναι κοινό μάθημα όλων των επιστημονικών πεδίων. Τι να τα κάνεις τα αρχαία, αν γίνεις αρχιτέκτονας, τι να τα κάνεις τα μαθηματικά και τις ρίζες, μήπως θα πας στον μανάβη να του ζητήσεις ένα πεπόνι με εξίσωση; και κάπως έτσι τα περισσότερα μαθήματα χαρακτηρίζονται ως περιττά, η ώρα διδασκαλίας τους είναι είτε η ώρα του παιδιού, του ύπνου, της κοπάνας, του facebook και του Instagram- το ξέρω γιατί κανονίζω μαθήματα με τους μαθητές μου μέσω fb ενώ είναι στην τάξη, ενώ ο καθηγητής που παλεύει να τους μεταδώσει μερικά πράγματα είναι στριμμένος, περίεργος και τους καταπιέζει. Έτσι, οι μαθητές, επικουρούμενοι από την νοοτροπία των γονιών, των ομηλίκων και πολλές φορές και ημών των ιδίων των καθηγητών της "παραπαιδείας" (ο όρος χρησιμοποιείται μειωτικά ενώ στην ουσία έχει θετική χροιά, κάτι σαν ανάπηρη παιδεία, σαν ζιζάνιο που φυτρώνει εκεί που κανείς δεν το σπέρνει, σαν κισσός που πρέπει να ξεριζωθεί για να μην χαλάσει τα θεμέλια του συστήματος -γελάστε ελεύθερα) μαθαίνουν να ζητάνε το μέγιστο αξιοποιώντας το ελάχιστο, Να πετύχουν στην ζωή τους αβρόχοις ποσί (να τα τα αρχαία, υδραυλικέ). Πώς θα πετύχω ο αμόρφωτος υψηλό βαθμό για να μπω στην σχολή που θέλουν οι γονείς μου.
Πάνε στον σαμάνο- δάσκαλο- παιδαγωγό- φίλο- ψυχολόγο, λοιπόν, και του λένε: "Άκου. Εμένα το παιδί μου είναι ευαίσθητο και καλό παιδί. Αλλά δεν διαβάζει. Έχει και ΔΕΠΥ. Δεν έχει ανοίξει ποτέ εξωσχολικό βιβλίο και παίζει διαδικτυακά παιχνίδια μέχρι το ξημέρωμα, αλλά τι να κάνεις; να του τα κόψεις; αφού του αρέσουν.. τι λες, θα περάσει Πολυτεχνείο;"
Η απάντηση είναι ότι από το Πολυτεχνείο μπορεί να περάσει όποιος θέλει με τρόλεϊ, λεωφορείο, ταξί, ακόμα και με τα πόδια. Δεν είναι δύσκολο. Αλλά πού να το πεις; τολμάς; Λες "θα κάνουμε ό, τι μπορούμε, φαίνεται να έχει δυναμική, θα την αξιοποιήσουμε" και αρχίζει ο γολγοθάς. Του μαθητή και του καθηγητή παραπαιδείας, που σήμερα αμοίβεται από 3- 9 ευρώ την ώρα στα φροντιστήρια- τα ιδιαίτερα είναι λίγα και προϋποθέτουν οδήγηση- βενζίνη- διόδια, οπότε φτάνουν μέχρι και 20 ευρώ την ώρα, αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση- και του τη λες κι από πάνω που δεν έκανε ένα τσαφ! με το μαγικό του ραβδί να καταφέρει ό, τι δεν είχε γίνει μέχρι την στιγμή εκείνη.
Και το ερώτημα είναι ένα: ΓΙΑΤΊ;; η απάντηση είναι "μα έτσι γίνεται, αυτό δεν είναι το σωστό;"
Δεν ξέρω. Πώς σας ακούγεται;
Συνήθως ξεκινάει μια συζήτηση στο σπίτι για το μέλλον του εφήβου, όπου οι γονείς λένε, ο έφηβος διαφωνεί και στο τέλος περνάει το δικό τους. Και μετά το συντετριμμένο αυτό παιδί έρχεται στο φροντιστήριο ή στο ιδιαίτερο για να κάνει αυτό που απαίτησαν οι γονείς του, χωρίς περιθώρια αμφισβήτησης για το αν το θέλει, του ταιριάζει, θα προσπαθήσει για κάτι που δεν έχει πάνω την προσωπική του σφραγίδα.
Παράδειγμα 1ο: Κάν` το όπως η μαμά και ο μπαμπάς..
Πριν μερικά χρόνια είχα μια μαθήτρια θεωρητικής. Πολύ καλό κορίτσι. Καλή μαθήτρια, ευγενικό παιδί, με το χαμόγελο στα χείλη. Αλλά δυστυχισμένη. Όταν την ανέλαβα, μου είπαν: "Να είσαι προετοιμασμένη. Αυτό το κορίτσι κλαίει πολύ."
Κάθε "αποτυχία" ήταν βαριά κατάρα και κατάρρευση. Δηλαδή κάτω από 18 ήταν καταστροφή. "Δεν θα περάσω και θα απογοητεύσω τους γονείς μου κι εσάς", μου είπε μια μέρα.. Αυτό ήταν. Όλα μπήκαν στην θέση τους. Κουβέντα στην κουβέντα μια μέρα που ρωτούσα όλα τα παιδιά με τι θα ήθελαν να ασχοληθούν στο μέλλον (κουβέντα στις αρχές της Γ΄ Λυκείου), ήρθε και η σειρά της. ¨Εγώ ήθελα να ασχοληθώ με τα παιδαγωγικά (τυχαία αναφορά, δεν θυμάμαι τι ήθελε), αλλά οι γονείς μου θέλουν νομική, οπότε...". "Τι "οπότε";" της λέω. "Έτσι αμαχητί θα παραδοθείς να σου σχεδιάσουν την ζωή οι γονείς σου; γιατί να μην περάσεις εκεί που θες; οι δικοί σου έκαναν τις επιλογές τους, τώρα η σειρά σου". Το παιδί αποσβολόθηκε. Συνέχισε στο ίδιο τροπάρι, αλλά είχε μπει ο σπόρος της αμφισβήτησης. Προς το τέλος των μαθημάτων ήξερα ότι είχε ήδη διασαλευτεί μέσα της η επιλογή- μονόδρομος, παρ` όλο που ακόμα δεν το παραδεχόταν. Καθώς το συζητούσαμε σε ένα διάλειμμα μου είπε: " Κυρία έχετε δίκιο, αλλά εγώ θα βάλω νομική σαν πρώτη επιλογή".
"Κι εγώ εύχομαι να μην περάσεις στην πρώτη σου επιλογή". Έμεινε άφωνη. Και δεν πέρασε. Πέρασε στην σχολή που ήθελε, επειδή ήταν δεύτερη επιλογή και δεν πέρασε στην πρώτη. Όταν ξεκίνησε την Σχολή ήρθε και με βρήκε. "Κυρία είχατε δίκιο. Με σώσατε".
Είναι κοινός τόπος στην Ελλάδα οι γονείς να θεωρούν ότι τα παιδιά δεν μπορούν και δεν πρέπει να αποφασίζουν μόνα τους. Έτσι, μένουν μια ζωή ανάπηρα στο ανάστημα, με το γονεϊκό οικονομικό "δεκανίκι" να φαντάζει ως η μόνη θεραπεία. Παιδιά ευνουχισμένα, ποδηγετημένα, σκυφτά. Αυτούς τους πολίτες μεγαλώνουμε. Να μην απορούμε για τις συνέπειες.
Η ελληνική κοινωνία κάνει τις επιλογές της βάσει ταμπού, ακόμα και στον 21ο αιώνα. Να κάνουμε ό, τι κάνουν όλοι, για να μην μας σχολιάζουν. Κι ας ζούμε ένα ηθικό και συναισθηματικό ¨Κωσταλέξι".
Παράδειγμα 2ο: Τι θα πει "δεν μπορεί; αφού πρέπει..."
Μαθήτρια θεωρητικής Γ΄λυκείου και πάλι. Κάνουμε μαζί ιστορία και λογοτεχνία και πολύ σύντομα αντιλαμβάνομαι ότι όχι μόνο δεν μπορεί να μάθει, αλλά δεν καταλαβαίνει κιόλας, πόσο μάλλον να παράγει. Δεν καταλαβαίνει αυτό που λέει το κείμενο του βιβλίου και θέλει να περάσει στα παιδαγωγικά. Πώς;
Η μαμά της επιμένει ότι ΠΡΕΠΕΙ η κόρη να πέρασει παιδαγωγικά. "Μα δεν μπορεί" της εξηγώ. "Δυσκολεύεται να κατανοήσει ένα απλό κείμενο". "Και τι θα κάνουμε γι` αυτό;", επιμένει.
Την παροτρύνω να δουν κάποιον ειδικό για να διαπιστώσουν αν έχει κάποιο μαθησιακό πρόβλημα. Στο μεταξύ ρωτάω την ίδια, η οποία πασχίζει πολύ μεν, αλλά δεν μπορεί να τα καταφέρει και στενοχωριέται. "Πότε κατάλαβες ότι δυσκολεύεσαι να κατανοήσεις ένα μάθημα;", "Στην τετάρτη Δημοτικού" (!!!!!!!!!). "Και πώς πέρασες τις τάξεις με τόσα κενά;", " Ήμουν ήσυχη".
Τελικά βγαίνει η γνωμάτευση και το παιδί έχει βαρύ μαθησιακό πρόβλημα. Χαμηλό νοητικό. Είναι Γ΄Λυκείου και δεν το ξέρει. Δεν το ξέρουν ούτε οι γονείς. Έχει πορευτεί 12 σχολικά χρόνια στα σκυφτά. Η μαμά παρ` όλα αυτά δεν κατανοεί το μέγεθος του προβλήματος και επιμένει να δώσει η κόρη πανελλήνιες- έχει να λογοδοτήσει στην γειτονιά και στο σόι. Της εξηγώ ότι είναι άσκοπο να την πιέσουμε τόσο και την προτρέπω να εξερευνήσουν την ικανότητά της να ζωγραφίζει. Ούτε να το ακούσει. Η προδιαγεγραμμένη αποτυχία είναι παταγώδης στις πανελλαδικές, με μονοψήφιους βαθμούς. Αλλά υπάρχει λύση. Οι πληρωμένες σπουδές. Το ιδιωτικό ΙΕΚ που πληρώνεις και παίρνεις πτυχίο (δεν το λέω μειωτικά για τα ΙΕΚ, αλλά για να σημειώσω την εμμονική προσπάθεια της μάνας να σπουδάσει με κάθε κόστος- οικονομικό, συναισθηματικό, ηθικό- η κόρη. Και τελειώνει το ΙΕΚ- άγνωστο πώς. Και τώρα τι; δουλεύει ως πωλήτρια. Είναι ευχαριστημένη; όχι. αλλά τουλάχιστον δεν μας κοροϊδεύει η γειτονιά.
Περίπτωση 3η: ας δώσουμε λίγα ηρεμιστικά...
Έχω μαθητή Β΄Λυκείου που του κάνω ιδιαίτερα έκθεση. Δεν θα πάει θεωρητική. Η μαμά του παιδαγωγός στο δημοτικό. Το παιδί πηγαίνει σε ένα ιδιωτικό, που κατ` ευφημισμόν λέγεται σχολείο, προσωπικά θα το χαρακτήριζα τρελάδικο. Ο φόρτος εργασίας ανυπολόγιστος, Διαγωνίσματα σε καθημερινή βάση, μαθήματα πρωινής και απογευματινής βάρδιας για να προχωράει γρήγορα η ύλη, τρίωρα διαγωνίσματα κάθε Σάββατο. Η μαμά τον βάζει να κάνει και ιδιαίτερα στο σπίτι γιατί έχει "αδυναμία στην έκθεση". Βλέπω τα βιβλία που τους δίνουν. Τα κείμενα είναι για τριτοετή φοιτητή φιλοσοφίας. Το παιδί από το στρες παθαίνει κρίσεις άγχους. Δικαιολογία της μαμάς: "Ε, είναι απαιτητικό σχολείο, γι αυτό. Τον πήγα στον γιατρό και του έδωσε φάρμακα για να χαλαρώνει"....
............................................................................................................................................................
Δηλαδή, είναι λογικό να εκθέτεις το παιδί σου σε τέτοιες ακραίες συνθήκες, αντί να το απομακρύνεις το συντομότερο δυνατόν, και το χαπακώνεις για να αντέξει. Εσύ, μάνα; για ποιο λόγο; για να λένε ότι ο γιος της καθηγήτριας πέρασε πρώτος στη σχολή πρώτης προτίμησης; (της μάνας ενδεχομένως). Δεν ξέρω τι απέγινε με το παιδί αυτό, γιατί τον επόμενο χρόνο τον ανέλαβε άλλη καθηγήτρια. Εγώ ήμουν πολύ χαλαρή...
Οι άνθρωποι που προοδεύουν είναι αυτοί που τους κόβουμε τα σχοινιά και όχι τα φτερά για να πετάξουν. Ειναι αυτοί που αποκτούν αυτοπεποίθηση και σθένος για να κυνηγήσουν το όνειρό τους και απολαμβάνουν την συμπαράσταση της οικογένειάς τους. Που έχουν μια οικογένεια να τα στηρίζει, να τα ενθαρρύνει, να τα σηκώνει όταν πέφτουν- και όχι να τα κρατά δεμένα για να μην πέσουν. Όλοι από τα λάθη γινόμαστε καλύτεροι, όχι από τα σωστά. Τα σωστά, τα δικά μας σωστά, είναι αυτά που αποκτήσαμε με κόπο, ανεβαίνοντας την προσωπική ανηφόρα της ζωής μας. Κανείς δεν εξυψώνεται αν δεν κατακτήσει μόνος τους την κορυφή που διάλεξε και πλήρωσε το τίμημά της. Από βρέφος. Όχι από τα 18.
Ενθαρρύνετε τα παιδιά. Αφήστε τα να διαλέξουν. Βοηθήστε τα να φτιάξουν την σχεδία της ζωής τους, μην τα κρατάτε με την βία στην δική σας. Γιατί, άραγε, αν είναι πιο ασφαλής;
Οι πανελλήνιες δεν είναι η πανάκεια. Τα φροντιστήρια, οι ατέλειωτες ώρες διαβάσματος, τα άγχη των διαγωνισμάτων, οι λιποθυμίες και ο συνεχής φόβος απόδοσης. Είναι η γνώση. Η ΓΝΩΣΗ. Η ΓΝΩΣΗ.
Ας κοιτάξουμε γύρω μας. Ό, τι ως τώρα νομίσαμε σωστό, μας βουλιάζει. Ας σηκώσουμε άγκυρα στα παιδιά. Άλλη ελπίδα δεν υπάρχει.
Η ελληνική κοινωνία κάνει τις επιλογές της βάσει ταμπού, ακόμα και στον 21ο αιώνα. Να κάνουμε ό, τι κάνουν όλοι, για να μην μας σχολιάζουν. Κι ας ζούμε ένα ηθικό και συναισθηματικό ¨Κωσταλέξι".
Παράδειγμα 2ο: Τι θα πει "δεν μπορεί; αφού πρέπει..."
Μαθήτρια θεωρητικής Γ΄λυκείου και πάλι. Κάνουμε μαζί ιστορία και λογοτεχνία και πολύ σύντομα αντιλαμβάνομαι ότι όχι μόνο δεν μπορεί να μάθει, αλλά δεν καταλαβαίνει κιόλας, πόσο μάλλον να παράγει. Δεν καταλαβαίνει αυτό που λέει το κείμενο του βιβλίου και θέλει να περάσει στα παιδαγωγικά. Πώς;
Η μαμά της επιμένει ότι ΠΡΕΠΕΙ η κόρη να πέρασει παιδαγωγικά. "Μα δεν μπορεί" της εξηγώ. "Δυσκολεύεται να κατανοήσει ένα απλό κείμενο". "Και τι θα κάνουμε γι` αυτό;", επιμένει.
Την παροτρύνω να δουν κάποιον ειδικό για να διαπιστώσουν αν έχει κάποιο μαθησιακό πρόβλημα. Στο μεταξύ ρωτάω την ίδια, η οποία πασχίζει πολύ μεν, αλλά δεν μπορεί να τα καταφέρει και στενοχωριέται. "Πότε κατάλαβες ότι δυσκολεύεσαι να κατανοήσεις ένα μάθημα;", "Στην τετάρτη Δημοτικού" (!!!!!!!!!). "Και πώς πέρασες τις τάξεις με τόσα κενά;", " Ήμουν ήσυχη".
Τελικά βγαίνει η γνωμάτευση και το παιδί έχει βαρύ μαθησιακό πρόβλημα. Χαμηλό νοητικό. Είναι Γ΄Λυκείου και δεν το ξέρει. Δεν το ξέρουν ούτε οι γονείς. Έχει πορευτεί 12 σχολικά χρόνια στα σκυφτά. Η μαμά παρ` όλα αυτά δεν κατανοεί το μέγεθος του προβλήματος και επιμένει να δώσει η κόρη πανελλήνιες- έχει να λογοδοτήσει στην γειτονιά και στο σόι. Της εξηγώ ότι είναι άσκοπο να την πιέσουμε τόσο και την προτρέπω να εξερευνήσουν την ικανότητά της να ζωγραφίζει. Ούτε να το ακούσει. Η προδιαγεγραμμένη αποτυχία είναι παταγώδης στις πανελλαδικές, με μονοψήφιους βαθμούς. Αλλά υπάρχει λύση. Οι πληρωμένες σπουδές. Το ιδιωτικό ΙΕΚ που πληρώνεις και παίρνεις πτυχίο (δεν το λέω μειωτικά για τα ΙΕΚ, αλλά για να σημειώσω την εμμονική προσπάθεια της μάνας να σπουδάσει με κάθε κόστος- οικονομικό, συναισθηματικό, ηθικό- η κόρη. Και τελειώνει το ΙΕΚ- άγνωστο πώς. Και τώρα τι; δουλεύει ως πωλήτρια. Είναι ευχαριστημένη; όχι. αλλά τουλάχιστον δεν μας κοροϊδεύει η γειτονιά.
Περίπτωση 3η: ας δώσουμε λίγα ηρεμιστικά...
Έχω μαθητή Β΄Λυκείου που του κάνω ιδιαίτερα έκθεση. Δεν θα πάει θεωρητική. Η μαμά του παιδαγωγός στο δημοτικό. Το παιδί πηγαίνει σε ένα ιδιωτικό, που κατ` ευφημισμόν λέγεται σχολείο, προσωπικά θα το χαρακτήριζα τρελάδικο. Ο φόρτος εργασίας ανυπολόγιστος, Διαγωνίσματα σε καθημερινή βάση, μαθήματα πρωινής και απογευματινής βάρδιας για να προχωράει γρήγορα η ύλη, τρίωρα διαγωνίσματα κάθε Σάββατο. Η μαμά τον βάζει να κάνει και ιδιαίτερα στο σπίτι γιατί έχει "αδυναμία στην έκθεση". Βλέπω τα βιβλία που τους δίνουν. Τα κείμενα είναι για τριτοετή φοιτητή φιλοσοφίας. Το παιδί από το στρες παθαίνει κρίσεις άγχους. Δικαιολογία της μαμάς: "Ε, είναι απαιτητικό σχολείο, γι αυτό. Τον πήγα στον γιατρό και του έδωσε φάρμακα για να χαλαρώνει"....
............................................................................................................................................................
Δηλαδή, είναι λογικό να εκθέτεις το παιδί σου σε τέτοιες ακραίες συνθήκες, αντί να το απομακρύνεις το συντομότερο δυνατόν, και το χαπακώνεις για να αντέξει. Εσύ, μάνα; για ποιο λόγο; για να λένε ότι ο γιος της καθηγήτριας πέρασε πρώτος στη σχολή πρώτης προτίμησης; (της μάνας ενδεχομένως). Δεν ξέρω τι απέγινε με το παιδί αυτό, γιατί τον επόμενο χρόνο τον ανέλαβε άλλη καθηγήτρια. Εγώ ήμουν πολύ χαλαρή...
Οι άνθρωποι που προοδεύουν είναι αυτοί που τους κόβουμε τα σχοινιά και όχι τα φτερά για να πετάξουν. Ειναι αυτοί που αποκτούν αυτοπεποίθηση και σθένος για να κυνηγήσουν το όνειρό τους και απολαμβάνουν την συμπαράσταση της οικογένειάς τους. Που έχουν μια οικογένεια να τα στηρίζει, να τα ενθαρρύνει, να τα σηκώνει όταν πέφτουν- και όχι να τα κρατά δεμένα για να μην πέσουν. Όλοι από τα λάθη γινόμαστε καλύτεροι, όχι από τα σωστά. Τα σωστά, τα δικά μας σωστά, είναι αυτά που αποκτήσαμε με κόπο, ανεβαίνοντας την προσωπική ανηφόρα της ζωής μας. Κανείς δεν εξυψώνεται αν δεν κατακτήσει μόνος τους την κορυφή που διάλεξε και πλήρωσε το τίμημά της. Από βρέφος. Όχι από τα 18.
Ενθαρρύνετε τα παιδιά. Αφήστε τα να διαλέξουν. Βοηθήστε τα να φτιάξουν την σχεδία της ζωής τους, μην τα κρατάτε με την βία στην δική σας. Γιατί, άραγε, αν είναι πιο ασφαλής;
Οι πανελλήνιες δεν είναι η πανάκεια. Τα φροντιστήρια, οι ατέλειωτες ώρες διαβάσματος, τα άγχη των διαγωνισμάτων, οι λιποθυμίες και ο συνεχής φόβος απόδοσης. Είναι η γνώση. Η ΓΝΩΣΗ. Η ΓΝΩΣΗ.
Ας κοιτάξουμε γύρω μας. Ό, τι ως τώρα νομίσαμε σωστό, μας βουλιάζει. Ας σηκώσουμε άγκυρα στα παιδιά. Άλλη ελπίδα δεν υπάρχει.
Σχόλια