Πολύ συχνά στις πρωινές βόλτες μου αρέσει να παρατηρώ και να φωτογραφίζω έναν εγκαταλελειμμένο πύργο, αυτόν του Koerich, λίγο πιο κάτω από το σχολείο του γιου μου.
Το κτίσμα αυτό κατοικήθηκε μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα και στην συνέχεια εγκαταλήφθηκε και γκρεμίστηκε κατά το ήμισυ.
Πέρσι ο δήμαρχος μας ανακοίνωσε ότι θα αναστηλωθεί και θα χρησιμοποιηθεί ως χώρος εκδηλώσεων. Αυτή η ανακοίνωση έγινε τον Ιανουάριο και η ημερομηνία παράδοσης θα ήταν ο Σεπτέμβριος. Στις 29/9 ο πύργος άνοιξε στο κοινό. Είναι κάθε μέρα ανοιχτός, με ελεύθερη πρόσβαση, σε ένα μέρος, όπου οι κάτοικοι βέβαια είναι λιγοστοί, λιγοστά και τα μνημεία και όχι από τις τουριστικές περιοχές του Λουξεμβούργου. Ένας δήμος που αποτελείται απο΄τέσσερεις μικρές κοινότητες.
Θα έλεγε κανείς, τι την θέλουν την αναστήλωση; ποιος θα το δει, εκεί που είναι;
Πρώτα τον επισκέφθηκε το σχολείο. Έπειτα, όλοι οι κάτοικοι, που περιμέναμε με ανυπομονησία να θαυμάσουμε το εσωτερικό του.
Τώρα στις γιορτές, με αφορμή την πολύ δημοφιλή γιορτή του Αγίου Νικολάου, στήθηκε εντός η χριστουγεννιάτικη αγορά, με κάθε λογής εδεσματα, μουσική, happenings και, φυσικά, τον ερχομό του Αγίου Νικολάου, που μοίρασε δώρα και γλυκά στα παιδιά. Μέχρι πέρσι αυτό γινόταν στο πάρκινγκ του δημαρχείου, ελλείψει άλλου χώρου.
Εκεί μέσα ανταμώσαμε γονείς, παιδιά και δάσκαλοι, συντοπίτες, Έλληνες μεταξύ άλλων, να πιούμε ένα ζεστό κρασί.
Όμως, αυτό που αξίζει πιο πολύ για μένα δεν είναι το χρηστικό κομμάτι. Ρομαντική καθώς είμαι, για πολύ καιρό προσπαθούσα να φανταστώ πώς θα ήταν η ζωή στον πύργο, πριν μετατραπεί σε σωρό ερειπίων. Και το Σάββατο το βράδυ, που ήταν φωταγωγημένος, γεμάτος κόσμο και απαλή μουσική ένιωσα σαν να είχαμε μπει όλοι μαζί σε ένα χρονικό τούνελ, επιστρέφοντας 100 χρόνια πίσω, τότε που ο τοπικός άρχοντας θα έδινε εκεί μέσα τις χοροεσπερίδες του, αγνοώντας τι του επεφύλασσε η μοίρα, του ίδιου και του εμβληματικού αρχοντικού του.
Τα άδεια σπίτια, τα ερείπια είναι μια μνημειακή παρακαταθήκη που υπενθυμίζει την παροδικότητα των πραγμάτων. Από την άλλη πλευρά, αποτελούν κληροδοτήματα, που μπορούν να προσφέρουν ακόμα κάτι από την μεταποιημένη τους ύλη σε ευφρόσυνους, αλλά και χαλεπούς καιρούς. Η Ελλάδα είναι γεμάτη από τέτοια κληροδοτήματα, που σφαδάζουν από τα χτυπήματα του καιρού, της πολιτικής αδράνειας και της αναποφασιστικότητας των κληρονόμων. Θα μπορούσαν, ωστόσο, να προσφέρουν χαρά. Και όχι μόνο στους τουρίστες, πρώτα απ` όλα στους κατοίκους των περιοχών. Πολιτισμική αναβάθμιση και ηθική ανάταση ταυτόχρονα. Είναι κρίμα να ταυτίζεσαι με κτίρια που καταρρέουν, ενώ μπορείς να δεις ότι όλα μπορούν να ξαναγεννηθούν. Είναι λογικό να επηρεάζεται κανείς από το περιβάλλον όπου ζει, άλλωστε αυτό εντάσσεται και στα στοιχεία που συναποτελούν την ψυχοσύνθεση ενός ατόμου.
Γιατί αφήνουμε τις ψηφίδες να πέφτουν και να ξεθωριάζουν, ενώ μπορούμε να φτιάξουμε ένα καινούριο ψηφιδωτό;
Σχόλια