Πότε δεν ήμουν πρωινός τύπος μέχρι τώρα. Δυσκολευόμουν να πείσω τον εαυτό μου να σηκωθεί από το κρεβάτι. Στην αρχή νόμιζα ότι απλώς μου άρεσε ο ύπνος και το χουζούρι. Όχι πως δεν μου άρεσαν, αλλά ήταν άλλος ο λόγος που δεν σηκωνόμουν. Είχα μια άρνηση και μια αδυναμία να αντιμετωπίσω την ημέρα που ερχόταν. Όσο πιο αργά τόσο καλύτερα. Είχε αποτέλεσμα; Όχι, γιατί μετά δεν είχα χρόνο και το άγχος εκτοξευόταν στα ύψη. Έλεγα ότι ήμουν βραδινός τύπος, αλλά τελικά δεν ήμουν. Απλώς τη νύχτα οι προκλήσεις είναι λιγότερες και αναβάλονται για την επόμενη μέρα το πρωί.
Μετά απέκτησα το γιο μου. Τον πρώτο χρόνο υπέφερα πραγματικά από έλλειψει ύπνου, αλλά δεν μπορούσα να κάνω τίποτα γι` αυτό. Μέρα ή νύχτα δεν είχαν διαφορά. Ήμουν διαρκώς κουρασμένη. Τα επόμενα δύο χρόνια ακολούθησα το φοιτητικό μοτίβο: κοιμόμουν πολύ αργά, ιδίως όταν είχα γραπτά να διορθώσω, και ξυπνούσα ομοίως αργά, μια που ο μικρός μου είχε αποκτήσει την ίδια συνήθεια με μενα. Δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά, όταν έφευγα από την δουλειά στις δέκα και μισή τα περισσότερα βράδια.
Όταν ο γιος μου πήγε σχολείο στο Λουξεμβούργο, έπρεπε να κάνω ό,τι και οι περίσσοτεροι άνθρωποι, να ξυπνάω νωρίτερα από αυτόν, για να ετοιμάζω πρωινό και το κολατσιό για το σχολείο. Την πρώτη εβδομάδα είχα πολύ άγχος και δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Μετά ήμουν όλη την ημέρα χάλια και με πολλά νεύρα, Δεν μπορούσα να εστιάσω σε καμία δουλεία και είχα ένα μόνιμο αίσθημα πνιγμού. Και όλα αυτά χωρίς να δουλεύω. Ίσως, βέβαια να έπαιξε κι αυτό το ρόλο του. Το πρωινό περπάτημα βοηθούσε λίγο, αλλά ακόμα και τότε ένιωθα ότι δεν θα προλάβω να κάνω όσα θέλω πριν γυρίσει ο γιος μου από το σχολείο στις 12.
Ένιωθα τη μέρα μου άδεια από ενδιαφέροντα που θα με αναζωογονούσαν. Το γράψιμο, τη μελέτη, τη γυμναστική, αλλά δεν μπορούσα να τα βάλω στο πρόγραμμα. Ιδίως όταν ο μικρός ήταν στο σπίτι, για τις 9 ώρες που μεσολαβούσαν δεν μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο σχεδόν, από το να ασχολούμαι μαζί του.
Φέτος τα πράγματα άλλαξαν, γιατί έπρεπε να αλλάξουν. Γιατί δεν πήγαινε άλλο και γιατί δεν ήταν λογικό να αισθάνομαι έτσι ενώ δεν δούλευα και δεν είχα οικονομική πίεση ή άλλη πίεση σοβαρής φύσεως. Άρχισε η οργάνωση. Όχι τίποτα ψυχαναγκαστικό, απλά πράγματα που μου ξεκλείδωναν την μέρα. Παρακολούθησα για πρώτη φορά, μετά από προτάσεις των φιλενάδων μου, βίντεο με youtubers που έχουμε κάποια κοινά χαρακτηριστικά, για το πώς να οργανώνω το σπίτι, τα ψώνια, το μαγείρεμα, τις διάφορες δουλειές και να βρίσκω τον προσωπικό μου χρόνο μέσα στην ημέρα. Και να τον βάζω σε προτεραιότητα, γιατί αυτό ήταν που με έκανε να αισθάνομαι καλύτερα, πιο δημιουργική και με περισσότερη ενέργεια.
Παρακολούθησα ακόμα και ομιλίες από την TEDX academy, πάλι μετά από υπόδειξη των καταπληκτικών μου φιλενάδων, που έχουν μάθει να βρίσκουν λύση εκεί που εγώ πελαγώνω, κάνοντας απλά πράγματα μέσα στην ημέρα.
Κάπως έτσι, παρακολουθώντας μια ομιλία της Laura Vanderkam και ακούγοντας το audiobook της την ώρα που σιδέρωνα (να ένας τρόπος να μένεις σε επαφή με την λογοτεχνία την ώρα που κάνεις δουλειές) πρόσεξα αυτό που σημείωνε εμμονικά: η εβδομάδα έχει 168 ώρες. Ακόμα κι αν δουλεύεις τις 40 από αυτές, αν κοιμάσαι 56 από αυτές ακόμα και αν κάνεις άλλες 30 ώρες άλλες δουλειές που προκύπτουν, μένει και μαγιά. Έχουμε περίπου 30- 40 ώρες διαθέσιμες την εβδομάδα.
Επίσης, τόνιζε το θέμα του ύπνου και κυρίως του πρωινού ξυπνήματος,. Οι επιτυχημένοι άνθρωποι, έλεγε, έχουν επίσης 24 ώρες στην ημέρα τους και 168 ώρες στην εβδομάδα τους, όπως ο καθένας,. Αυτό που τους διαφοροποιεί είναι το πρωινό ξύπνημα, ο χρόνος που μπορούν να αφιερώσουν σε πράγματα που τους ευχαριστούν ή τους γεμίζουν με ενέργεια πριν το πρωινό και πριν οι άλλοι ξυπνήσουν. Να ξυπνάς όσο πιο πρωί γίνεται. Γίνεται;;
Αποφάσισα να πειραματιστώ με το βιολογικό μου ρολόι. Για να το κάνω αυτό, έπρεπε να περιορίσω τις πρωινές δουλειές που έκανα συνήθως, όπως το να ετοιμάσω πρωινό και τάπερ για τον άντρα μου και τον γιο μου, να βρω τα ρούχα του, τα δικά μου και να τα έχω έτοιμα για το στενό περιθώριο που έχω από την ώρα που θα σηκωθώ μέχρι την ώρα που φεύγουμε για το σχολείο. Έτσι, από το προηγούμενο βράδυ στρώνω το τραπέζι για πρωινό, έχοντας ήδη αποφασίσει τι θα φτιάξω για πρωινό, τι θα έχουν μέσα τα ταπεράκια (αν είναι δυνατόν τα ετοιμάζω από το βράδυ και τα βάζω στις τσάντες ή τα έχω έτοιμα στο ψυγείο), έχω βρει τα ρούχα του γιου μου και τα δικά μου κι έτσι περιορίζω τις κινήσεις μου στο ελάχιστο, να βάλω το πρωινό στα πιάτα και να βγάλω τον σκύλο ή και να ξεπαγώσω τα τζάμια του αυτοκινήτου, αν χρειάζεται. Όλο αυτό παίρνει 15 λεπτά κάθε πρωί και άλλη μισή ώρα μέχρι να να φύγουμε για το σχολείο. Επίσης, προσπαθώ να μην αφήνω άπλυτα πιάτα το βράδυ.
Βάζω το ξυπνητήρι 45 λεπτά νωρίτερα την πρώτη φορά. Στις 6 το πρωί. 6 ΤΟ ΠΡΩΙ; ΕΓΩ;;
Ναι, εγώ. Και σηκώνομαι, γιατί έχω την περιέργεια πώς θα περάσει η υπόλοιπη μέρα και τι θα προλάβω να κάνω. Διαπιστώνω ότι μέσα σε 45 λεπτά έχω ντυθεί, έχω φτιάξει τσάι και έχω κάνει δύο μικρά κεφάλαια γραμματική και ασκήσεις γαλλικών. Ή έχω διαβάσει ένα κεφάλαιο ή τις σελίδες που έχω ορίσει από τα βιβλία που διαβάζω (τρία ταυτόχρονα). Και κάνω πρόοδο. ΚΑΝΩ ΠΡΟΟΔΟ!
Απολαμβάνω το τσάι μου, ξυπνάω σιγά σιγά κάνοντας κάτι που με ευχαριστεί. Το αποτέλεσμα μέσα στην ημέρα; Περισσότερη ενέργεια, λιγότερο άγχος και εκνευρισμό και καθόλου ΝΥΣΤΑ! Το να ξυπνάς νωρίς το πρωί έχει ευεργετικά οφέλη στον οργανισμό και την ψυχολογία. Το αποτέλεσμα φάνηκε άμεσα και στον τρόπο που διαχειρίζομαι μικρές πιεστικές καταστάσεις, γιατί εξασκούμαι στο να οργανώνω τα πράγματα από πριν, ώστε να μπορώ να διαχειριστώ όσα προκύπτουν στη συνέχεια χωρίς εκνευρισμό.
Για την ώρα, δεν το κάνω κάθε πρωί. Επιλέγω κυρίως τις μέρες που ο γιος μου έρχεται πιο αργά από το σχολείο, για να έχω ακόμα περισσότερο χρόνο, αλλά και για να μην αισθάνομαι ήδη κουρασμένη όταν γυρίζει νωρίς και πρέπει να ασχοληθώ μαζί του μέχρι την ώρα που κοιμάται.
Σήμερα, παρ`όλα αυτά, έβαλα το ξυπνητήρι ακόμα νωρίτερα, μία ολόκληρη ώρα, για να κερδίζω τον χρόνο που ετοιμάζομαι. Από τις 5.50 μέχρι τώρα που είναι 9 έχω κάνει ασκήσεις γαλλικών, έχω ετοιμάσει πρωινό, έχω πάει τον γιο μου στο σχολείο, έβγαλα και μερικές φωτογραφίες στην διαδρομή, έχω φάει πρωινό και γράφω απερίσπαστη αυτό το blog. Ένα από τα σημαντικά οφέλη του να ξυπνάς πρωί είναι ότι δουλεύεις απερίσπαστος, με πιο καθαρό μυαλό και είσαι περισσότερο αποτελεσματικός κι` αυτό το βλέπω στην πράξη.
Σημαντική είναι η συνεισφορά και όσων προηγήθηκαν. Στο να βάζω ένα πρόγραμμα στα πράγματα που κάνω και πώς να βάλω το πρόγραμμα, πώς να οργανώνω τα πράγματα του σπιτιού ώστε να είναι διαθέσιμα, εύχρηστα και να αποφεύγω τα περιττά (όσο γίνεται, τουλάχιστον), στο πώς να κάνω πρόγραμμα φαγητού και πώς να φτιάχνω το ψυγείο μου. Όλα αυτά εξοικονομούν απίστευτο χρόνο και κυρίως ενέργεια, που μπορώ να διοχετεύσω αλλού, όπως στο να φτιάχνω κουραμπιέδες με τον γιο μου (η μαγειρική είναι τέχνη, όχι αγγαρεία).
Να `μαι λοιπόν, που ξυπνάω πρωί. Και το ξυπνητήρι μου, τα πουλάκια που τιτιβίζουν, δείχνει 5.50. Που πριν, για ψυχολογικούς και μόνο λόγους, αν έβλεπα αυτήν την ώρα στο ξυπνητήρι θα το έκλεινα δίχως σκέψη.
Είμαι σίγουρη ότι πολλοί μπορεί να γελάσουν, που ξυπνάνε από το άγριο χάραμα για να πάνε στην δουλειά τους, αλλά για μένα, το να ξυπνάω πρωί για να κάνω πράγματα που μου αρέσουν και μετά να νιώθω πληρότητα και ηρεμία, δεν ήταν ποτέ δεδομένο, ήταν μάλλον ευφάνταστο σενάριο.
Σημασία δεν έχει πόσο νωρίς ξυπνάς (έχει όμως το πόσο νωρίς κοιμάσαι), αλλά το τι κάνεις με αυτόν τον χρόνο και για όσους δεν το έχουν με το πρωινό ξύπνημα, το συνιστώ ανεπιφύλακτα..
Σχόλια