Κάποτε πιστεύαμε ότι τα κυκλαδίτικα ειδώλια ήταν απρόσωπα. Μετά μάθαμε ότι είχαν ζωγραφισμένα χαρακτηριστικά- και μάλιστα με έντονα χρώματα. Ποια προτιμάτε; Τα άχρωμα και απρόσωπα ή τα έγχρωμα με την έντονη προσωπικότητα που υποδεικνύουν; Κροκί, αιγυπτιακό μπλε, πράσινο σμαραγδί, άλυκο κόκκινο. Πολύ έντονα, σωστά; Θα προτιμούσαμε ίσως τα ολόλευκα, τα άσπιλα και αμόλυντα. Ίσως να τους δίναμε ένα περισσότερο αναγνωρίσιμο σχήμα, όπως αυτό του προσώπου μας. Έτσι θα μέναμε κι εμείς στην αιωνιότητα μαζί τους. Πιο καλά από τα ζωηρά πρόσωπα, τα προκλητικά και παρδαλά.
Πολλοί άνθρωποι βλέπουν τους άλλους γύρω τους σαν απρόσωπα κυκλαδίτικα ειδώλια. Αρνούνται να δεχτούν πώς κάποτε είχαν έκφραση δική τους και χρωμα. Προτιμούν να τους βλέπουν με το πρόσωπο και το σώμα και τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά που φαντάστηκαν ή θέλησαν να διορθώσουν από την προηγούμενη παρδαλή παραφωνία. Καλυτερα δε, να μοιάζουν με τους ίδιους. Το παιδί τους, φερ’είπειν. Τι λόξα να θέλει να είναι ο εαυτός του; Αφού μπορεί να είναι καλύτερο, όπως το σχεδίασαν στο μυαλό τους πριν ακόμα γεννηθεί· το μαλλί ετσι, αυτό το ρούχο που πάει μ’αυτό- όχι! Όχι αυτό, σου τονίζει τα μπούτια! - αυτή τη συμπεριφορά - καλά τι σου είπα να πεις; και τι μούτρα είναι αυτά; Ρεζίλι με κάνεις... - που πάει μ’αυτο το επάγγελμα, που πάει μ’αυτό το σπίτι, αυτόν τον σύζυγο- στραβωθηκε και τον πήρε αυτόν; - μ’αυτο το παιδί - καλά, παιδιά θα κανείς, καριέρα δεν θα κανείς; Σε κάνανε σκλάβα, μου φαίνεται, κακομοίρα μου...-
Έχουν πάρει σμύριδα και τρίβουν. Λειαίνουν από δω, λιμάρουν από κει. Σκάρτο πράγμα, όλο εξογκώματα, να μην προλαβαίνεις.
Αγωνιούν και ιδρωκοπούν. Γιατί όλοι παρατηρούν και θαυμάζουν τον Δημιουργό. Αυτόν που μετά μανίας κόβει, σβήνει, σμιλεύει την ακατέργαστη πέτρα. Μη μεγαλώσει και κάνει- άκου τώρα να δεις!- δικό του χαρακτήρα και εμφάνιση και τι θα πει ο κόσμος; Ότι το ένα μάτι είναι λίγο πιο μεγάλο από το άλλο και αλληθωρίζει, τα αυτιά είναι πεταχτά, τα μπούτια χοντρά, η πλάτη στενή, οι γάμπες χοντρές, τα πόδια κοντά. Ότι τα ρούχα είναι παράταιρα και απλοϊκά, τα παπούτσια χοντροκομμένα- αχ, πώς θα βγεις έτσι έξω, θα σε δουν «οι άλλοι»!- η δουλειά μέτρια, δεν βγάζει πολλά, το αυτοκίνητο τρακαρισμένο δεκαετίας, ο σκελετός γυαλιών ίδιος εδώ και χρόνια- μα έχει βγει από την μόδα, άλλαξέ τον! , οι συνήθειες αποκρουστικές- μα που τρέχεις στα βουνά και τα λαγκάδια, εσύ θα σώσεις τον κόσμο; Κάτσε σπίτι σου! Σπίτι σου, να μη σε βλέπουν και με παρεξηγήσουν.
Μ’εφαγες, τόσα χρόνια. Να προσπαθώ να σου δείξω ποιο είναι το καλό σου και να μη με ακούς. Τώρα τι θα πουν για μένα; Ποιος θα μου πει «μπράβο» γι’αυτο το χαλί που κατάντησες;
Αχ, και να ‘σουν νέο κομμάτι μαρμάρου, τώρα θα σε είχα στο νου μου εξ’αρχης. Θα σε έπλαθα όπως ηθελα εγώ, κι ας μην υπήρχες. Θα κοιμόμουν ήσυχα το βράδυ να σε έχω στολισμένο στο σαλόνι και το πρωί να περνάει ο κόσμος να σε βλέπει κι εγω να λέω: ορίστε! Δικό μου δημιούργημα, δικό μου! ΔΙΚΟ ΜΟΥ!
Ποια είσαι; δεν σε ξερω.
Έσπασε ο καθρέφτης, πέταξε το μυστικό.
Σχόλια