Νιώθουμε προδομένοι

Πριν 15 μέρες περίπου, ίσως και λίγο παραπάνω, συναντήθηκα με δύο φίλες που απέκτησα από το τμήμα των γαλλικών, μία Ουκρανή και μία Ρωσίδα, φίλες μεταξύ τους, επίσης. Πιέσαμε το ραντεβού, γιατί μια το ένα μια το άλλο, ιδίως με τα παιδιά είναι δύσκολο να προγραμματίσεις, να πιούμε έναν καφέ πριν φύγουμε και οι τρεις για τις διακοπές της αποκριάς. Η κάθε μία στην πατρίδα της κι εμείς στο Παρίσι. Τότε ακόμα δεν υπήρχε σημάδι όσων επρόκειτο να ακολουθήσουν. Η Ουκρανή φίλη μου χαιρόταν που μετά από μια δύσκολη χρονιά με σοβαρές περιπέτειες υγείας, μπορούσε να πάει στην οικογένειά της να ξεκουραστεί. Όταν αποχαιρετιστήκαμε στο εμπορικό κέντρο, τα κορίτσια έδωσαν ραντεβού στο αεροδρόμιο, γιατί πετούσαν την ίδια μέρα, να πιουν έναν καφέ ακόμα. 

Δεκαπέντε μέρες μετά η χώρα της μίας επιτέθηκε στην χώρα της άλλης. 

Στην αρχή δεν ήξερα αν έπρεπε να επικοινωνήσω μαζί τους και τι να πω. Ανησυχούσα, γιατί δεν ήξερα αν είχαν προλάβει να γυρίσουν στο Λουξεμβούργο. Τελικά, την τρίτη μέρα της εισβολής έστειλα από ένα μήνυμα. 

Το πώς ένιωθε η Ουκρανή φίλη μπορούμε όλοι να το φανταστούμε. Μαζί με όλα, ένιωθε μια ακατανίκητη έλξη να βρει ένα μέσο να πάει στους δικούς της, οι οποίοι για την ώρα είναι μακριά από τα πεδία των μαχών. Για την ώρα.

Η Ρωσίδα φίλη μου ήταν σε ακόμα χειρότερη κατάσταση. Σοκαρισμένη από την εισβολή, που ήταν απρόκλητη και ενώ ο Πούτιν μέχρι μια μέρα πριν διαβεβαιώνε πως δεν υπήρχε περίπτωση να εισβάλλουν στην Ουκρανία. Επί λέξη μου είπε: "Ενώ έλεγε ότι δεν θα μπει στην Ουκρανία, ξαφνικά στις 21 το  βράδυ τον είδα με το μάτι ενός τρελού και τότε κατάλαβα ότι έρχεται πόλεμος. Δεν ξέρω τι άλλαξε. Τώρα οι Ρώσοι, που είναι εναντίον του πολέμου, θα στιγματιστούν. Οι γονείς της Ο. (της Ουκρανής φίλης μας) είναι σε κίνδυνο και εκείνη δεν ξέρει πότε και αν θα τους ξαναδεί. Εμείς δραπετεύσαμε (we escaped) με τις τελευταίες πτήσεις,  πριν κλείσει ο εναέριος χώρος και τώρα δεν ξέρουμε πότε θα ξαναδούμε τους δικούς μας. Όλοι κλαίμε και αισθανόμαστε προδομένοι."

Αισθανόμαστε προδομένοι. 

Αυτή η φράση για μένα ξεκαθαρίζει πολλά πράγματα. Στη μέση που βρίσκομαι, στενοχωριέμαι και για τις δύο. 

Δεν ξέρω σε ποιο ποσοστό οι Ρώσοι διαφωνούν με την εισβολή και την "πολιτική" του δικτάτορα. Δεν είναι και εύκολο να διαφωνείς στην Ρωσία, απαιτεί ηρωισμό. Ξέρω όμως ότι πρέπει να συνεχίσουμε να επενδύουμε στον άνθρωπο μέσα μας, με όποιο κόστος. 

(Αυτές τις μέρες παιδιά Ρώσων γίνονται στόχος στα σχολεία από συμμαθητές τους. Κι` απ` την δική τους πλευρά κάποια διατυμπανίζουν την ανωτερότητα της χώρας τους και νιώθουν υπερήφανα γι` αυτό που γίνεται. Παιδιά μικρά, 6- 7 ετών. Αν δεν θωρακίσουμε τα παιδιά από τον κομπλεξισμό, το μέλλον δεν μας αξίζει)