Χρόνια τώρα παλεύω με τους εσωτερικούς μου δαίμονες, όπως όλοι. Μια τους καταφέρνω, δυο με καταφέρνουν αυτοί. Είναι μια μάχη που απαιτεί αποθέματα κουράγιου και υπομονής ανεξάντλητα. Το πιο ψυχοφθόρο είναι η στιγμή που, ενώ πιστεύεις οτι κάτι κατάφερες να βάλεις πίσω σου, το ξαναβρίσκεις μπροστά σου και πάλι από την αρχή. Ώσπου ήρθε μια στιγμή που είπα, αυτό ήταν, δεν μπορώ μόνη μου. Και αναζήτησα βοήθεια. Το καλό ήταν ότι ήξερα εξ αρχής πού να απευθυνθώ, εννοώ ακριβώς σε ποιον. ΄Ετσι ξεκίνησα ψυχοθεραπεία.
Δεν είναι πολύς ο καιρός, όμως θέλω να μοιραστώ τις παρατηρήσεις μου, όσον αφορά εμένα την ίδια.
Η φράση που χρησιμοποιώ πιο συχνά στην θεραπεία (και εκτός...) είναι ότι το μυαλό μου είναι ένα μπερδεμένο κουβάρι. Και πράγματι είναι, γιατί όλα μέσα εκεί είναι πεταμένα σωρηδόν στο πάτωμα και εγώ αναζητώ τη βελόνα στ` άχυρα. Όπως σε κάθε θεραπεία, η ψυχοθεραπεία επιδρά αργά και σε βάθος χρόνου. Δεν υπάρχουν απαντήσεις ή λύσεις, υπάρχουν πολλά ερωτήματα και αναζητήσεις. Αρχικά, τουλάχιστον. Τα προβλήματα είναι ένας γιγάντιος σωρός από ατάκτως ερριμένα συναισθήματα και σκέψεις, που εμποδίζουν τη διέλευση. Έτσι, πρώτα προσπαθείς να ανοίξεις διόδους, για να περάσεις ανάμεσα και να κάνεις ταξινόμηση και διαλογή, όπως όταν παλεύεις να οργανώσεις τη θερινή (ή χειμερινή) ντουλάπα και όλα τα ρούχα για λίγο βρίσκονται μέσα στη μέση του δωματίου. Σκέφτεσαι από πού να αρχίσεις και πότε θα τελειώσεις. Θέλεις να τα παρατήσεις ή να βάλεις κάποιον άλλο να το κάνει, αλλά για να ανταποκρίνονται στις δικές σου ανάγκες, εσύ είσαι αυτός που πρέπει να βάλει τάξη. Άλλωστε και τα ρούχα και οι σκέψεις και τα συναισθήματα δικά σου είναι, εσύ τα έβαλες εκεί και αυτό το δωμάτιο είναι η δική σου ζωή. Κάποια έρχονται πλέον στενά, κάποια πολύ φαρδιά, κάποια πολύ νεανικά, κάποια πολύ σκούρα. Τι θα κρατήσεις και τι θα πετάξεις; Είναι μια δύσκολη επιλογή, γιατί όλα είναι τόσο γνώριμα και οικεία, που είναι σαν τους δικούς σου ανθρωπους, φίλους και γνωστούς, συγγενείς και οικογένεια. Αναλογίζομαι την Μαρί Κόντο και τη δική της μέθοδο διαλογής. Κρατάς ένα αντικείμενο στα χέρια σου και αναρωτιέσαι τι νιώθεις γι` αυτό, αν θέλεις οπωσδήποτε να το κρατήσεις ή να το πετάξεις ή να το εναποθέσεις στη στίβα των "ίσως". Κρατάω το πιο βαρύ αντικείμενο των προβληματισμών μου. Άγχος. Να το κρατήσω; ή να το πετάξω; λογικά, δεν μπορώ να το αποχωριστώ τελείως, Είναι όμως πολύ βαρύ και μου κόβει τη μέση στα δύο. Μήπως να το μοιράσω; να κρατήσω λίγο για τώρα και λίγο για μετά; Να κρατήσω το δημιουργικό και να προσπαθήσω να απαλλαγώ από το αποτρεπτικό; να το κόψω σε κομμάτια και να δω από τι αποτελείται; να κάνω, δηλαδή, μια νοερή βιοψία; σίγουρα κάτι πρέπει να κάνω όμως..
Το αφήνω στη στίβα με τα "ίσως". Προχωράω. Θυμός, απογοήτευση, παραίτηση, απόρριψη.. α! κοίτα τι βρήκα μέσα στο σωρό! Λίγη αυτοπεποίθηση! μην την αφήσω να πάει χαμένη, είναι φτιαγμένη από μαγιά και μπορεί, αν ρίξω λίγο ακόμα νερό και αλεύρι, να ξαναφουσκώσει. Τη βάζω στη λίστα με τα "οπωσδήποτε κρατάω".
Κουράζομαι.
Κοιτάζω ξανά το σωρό και πιάνω το κεφάλι μου. "Είναι πολύ ακόμα". Νιώθω την ημικρανία να με κυριεύει. Συνειδητοποιώ ότι εκκωφαντικοί θόρυβοι κάνουν τη λογική μου να σωπάσει και να βυθιστεί μετά από λίγο. Βάζω το χέρι στην τσέπη μου που έχει βαρύνει και συνειδητοποιώ ότι το άγχος το έσκασε από τη στίβα του και διεκδικεί την προσοχή μου. Όσο το χαϊδεύω στην τσέπη μου οι θόρυβοι πολλαπλασιάζονται. Το κεφάλι μου πονάει. Θέλω να ξαπλώσω και να παραιτηθώ. Να κοιμηθώ και όταν ξυπνήσω να μην είναι τίποτα εκεί. Μάταια. Πολλές φορές κοιμάμαι για να προλάβω, αλλά με ξυπνάει η ημικρανία, για να με χλευάσει. "Νόμιζες ότι θα με ξεγελάσεις;"
Κοιμάμαι με μαξιλάρι το άγχος.
Προχτές, την ώρα που έπλενα τα πιάτα, που είναι η ώρα με τον πιο πολύ θόρυβο στο κεφάλι μου, αναρωτιόμουν τι μ` έχει πιάσει και βλέπω τόση πολλή τηλεόραση. Όχι τίποτα ενημερωτικό ή εκπαιδευτικό. Σειρές, άλλοτε αστείες και άλλοτε σαχλές. Και γιατί φουντώνουν τα νεύρα μου κάθε φορά που πλένω τα πιάτα. Αρχικά, νομιζα ότι το παθαίνω, επειδή νιώθω ότι τα πιάτα που δεν τελειώνουν, αυτός ο γυναικοκτόνος νεροχύτης είναι σκέτο χάσιμο χρόνου. Θα μπορούσα να κάνω πράγματα πιο δημιουργικά. Και μετά κάθομαι στην τηλεόραση. Δεν γράφω. δεν διαβάζω, δεν γυμνάζομαι. Γυμνάζω την απάθεια. Και τότε συνειδητοποίησα ποιο είναι το πρόβλημα και ποια η αποφυγή. Και ποια η λύση. Το να βλέπω τηλεόραση σταματά το θόρυβο στο κεφάλι μου. Το να πλένω πιάτα τον ξεκινά και τον βάζει στο τέρμα για όλη την υπόλοιπη μέρα. Απασχολημένα καθώς είναι τα χέρια μου, το μυαλό μου τρέχει και προτρέχει, αναμηρυκάζει, διογκώνει και στο τέλος παραδίνεται νικημένο. Δεν μπορώ άλλο να τα βάλω με τις σκέψεις μου. Μου κάνουν πόλεμο και είμαι γεμάτη πληγές. Πολλές φορές θέλω να σπάσω τα πιάτα και να πετάξω τις κατσαρόλες, αλλά δεν είναι αυτά από τα οποία προσπαθώ να απαλλαγώ. Είναι αυτός ο αναθεματισμένος θόρυβος, ο ορυμαγδός που ξεκινάει το πρωί και κάθεται μέχρι να ανοίξει η τηλεόραση, μετά κάνει ένα διάλειμμα και μετά ξανάρχεται.
Πού είναι αυτός ο διακόπτης του θορύβου;
Βαθειά ανάσα.
Πρώτα, όμως, πρέπει να σταματήσει ο θόρυβος και να μπει σειρά προτεραιότητας. Ίσως να ξεκινήσω από τον πιο μεγάλο και επείγοντα. Ή ίσως από τον πιο παλιό, ύπουλο και εύελικτο. Δεν ξέρω ακόμα ποιος είναι, θα δω. Για την ώρα, παρακαλώ να σταματήσει ο θόρυβος.
Λέω στον εαυτό μου: "Τι θα έλεγες, όταν πλένεις πιάτα, να πλένεις μόνο πιάτα; Να στέκεσαι μόνο πάνω από τα πιάτα και να σκέφτεσαι μόνο πιάτα. Πιάτα καθαρά, καλά σαπουνισμένα. Ίσως στο backround να παίζει και λίγη μουσική. Σκέψου μουσική. Και μετά, όταν θα βάζεις σε τάξη το ντουλάπι, σκέψου μόνο την τάξη στο ντουλάπι. Και την ώρα που γράφεις αυτό το κείμενο, μη βάζεις στο μυαλό σου άλλες παράταιρες ιδέες. Καλύτερα τώρα;
Από προχτές επιτρέπω στον εαυτό μου ένα πράγμα τη φορά. Κι` όταν ξεστρατίζει, τον τραβάω πίσω. Εκτός αν είναι σκέψεις παράταιρες, αλλά ευχάριστες. Όπως σήμερα, που σκεφτόμουν να γράψω αυτό το κείμενο και πέρασα καταλάθος τα σύνορα, επειδή εκείνη την ώρα οδηγούσα. Αλλά λέω, δεν πειράζει, είναι μικρή η παράκαμψη. Άλλωστε, ήθελες και κάτι ψώνια να κάνεις εκεί, οπότε ευκαιρία είναι. Να φύγει κι` αυτό από το μυαλό σου.
Και μετά πέρασα από το σουπερ μάρκετ να πάρω κάτι που ξέχασα χτες, γιατί σκεφτόμουν άλλα αντί άλλων. Τα θυμήθηκα όλα. Και μετά έφαγα και κάθισα να γράψω αυτό το κείμενο. Με σήκωσε μόνο για λίγο ο σκύλος, που έπρέπε να βγει έξω. Βγήκα να τεντωθώ και να χαζέψω τα σύννεφα και τα λουλούδια. Μετά επέστρεψα ανυπόμονα στο κείμενο.
Όχι, δεν εξανεμίστηκαν τα προβλήματα και οι φόβοι μου. Προσπαθώ όμως να τους περάσω χαλινάρι. Και να τους οδηγώ, αντί να με οδηγούν. Χρειάζεται αποφασιστικότητα και καλό πλοηγό. Θα στρίβω ζερβόδεξα που και που, αλλά θα ευθιάσει η πορεία στο τέλος. Έτσι νομίζω. Έτσι ελπίζω.
Είναι μακρύς ο δρόμος, αλλά πέτυχα μια μικρή νίκη. Να βρω έναν μικρό διακόπτη και να μειώνω το θόρυβο. Επόμενος στόχος, ένα παράθυρο διαλόγου.
Πάμε.
ON- OFF.
https://www.youtube.com/watch?v=hTZRoj6tbV4
"Βαθειές αναπνοές"
(ερμηνεία- ενορχήστρωση: Παντελής Θαλασσινός, στίχοι: Ηλίας Κατσούλης)
Σχόλια