Παρατηρώ τις δημοσιεύσεις στο διαδίκτυο και πιο συγκεκριμένα στον προσωπικό μου λογαριασμό και το δικό μου μερίδιο φίλων και γνωστών. Παρατηρώ κι` εμένα. Πολλή η εικονοποιΐα, λιγότερες οι λεκτικές εκφράσεις και δεν αναφέρομαι στα σύντομα επιτηδευμένα σχόλια. Όταν αναρτώ μια εικόνα, δεκάδες οι αντιδράσεις κάτωθεν. Όταν αναρτώ ένα κείμενο, τρεις ή τέσερεις και από αυτές μάλλον κανά δυο ειλικρινώς έχουν διαβάσει το κείμενο. Προσωπικά, πολλές φορές ξεκινώ να διαβάσω και λέω, άστο, θα το διαβάσω αργότερα, και συνεχίζω να κάνω scroll down μηχανικά. Σκέφτομαι μια σκηνή από την παλιά σειρά Lucille Ball, που εργάζεται σε ένα εργοστάσιο σοκολάτας και η δουλειά της είναι να τυλίγει σοκολατάκια, ενώ περνούν από την κορδέλα. Στο τέλος περνούν τόσο γρήγορα που δεν προλαβαίνει, αρχίζει και τρώει μερικά, μετά τα μπουκώνεται όπως όπως και στο τέλος φεύγει από τη δουλειά με βαρυστομαχιά. Αυτό μου θυμίζουμε. Στην αρχή μασάμε, μετά μπουκωνόμαστε και μετά βαρυστομαχιάζουμε από τις πληροφορίες. Το πρόβλημα είναι, εκτός των άλλων, ότι φουσκώνουμε με αέρα, γιατί καταπίνουμε κάτι διάφανο, όπως η εικόνα, μαζί με κάτι αφιλτράριστα συναισθήματα, απότοκα ενός ηθελημένου ή αυθόρμητου κλικ. Πού να ήξερε ο φωτογράφος πού θα κατέληγαν.. ή μπορεί και να ήξερε και να στόχευε εκεί. Άδηλο το μετακείμενο.
Παρακολουθουμε ηδυπαθείς μια αλλοπρόσαλλη παράσταση, χωρίς σενάριο, χωρίς εμπάθεια και κάθαρση. Αυτή την "δι` ελέου και φόβου περαίνουσα την των τοιούτων παθημάτων", που συνιστά ο Αριστοτέλης για χωνευτικό. Αλλά πού..
Πότε η εικόνα απέκτησε τόση αίγλη στο υποσυνείδητό μας, αναρωτιέμαι. Δεν θέλω να δαιμονοποιήσω τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Η εικόνα ήταν πάντα εκεί, μπροστά μας, αλλά καμιά φορά την μετατοπίζαμε να δούμε και πιο πίσω. Συχνά συνόδευε ένα κείμενο ή συνοδευόταν από μία συνοδευτική λεζάντα. Τώρα μια κινούμενη άμμος από φωτογραφίες χωρίς συνοχή μας ελκύουν όλο και βαθύτερα στην ασυνειδησία. Και δεν είναι μόνο ο θεατής που παγιδεύεται, αλλά και ο κομιστής φωτογράφος, που ο Νάρκισσος μέσα του αντριεύεται, όταν με κάθε λήψη αποκομίζει μια μικρή ανταμοιβή, σαν το σκύλο του Παβλόφ, που κερδίζει το κέρασμα με μια προκαθορισμένη κίνηση. Ο φωτορεπόρτερ απαθανατίζει τη δική του πραγματικότητα, που είναι περισσότερο επιβλητική από τη δική σου και τη δική μου, γι` αυτό βάλε like.
Κουράστηκα.
Μπαίνω στο facebook από συνήθεια. Τα άλλα μέσα, τα πιο μοντέρνα, περιστρέφονται ακόμα περισσότερο γύρω από τη "φιλοσοφία της εικόνας ή του συνθήματος". Μπαίνω, για να "μη μείνω πίσω", όταν μου λένε "το είδες αυτό;". Το είδα. Ε, και; Τι λέει αυτό για μας; για μένα; για την ίδια την εικόνα, Δώσε μου μια λέξη και και θα χτίσω γέφυρα, όπως ο μουσικός θέλει έναν τόνο για να ξεκινήσει να ξεδιπλώνει ένα έργο. Αυτό το παιχνίδι εντυπώσεων με εξαντλεί. Δεν το `χω, ρε παιδί μου.
Δώσε μου μια λέξη. Ένα σημείο στίξης και θα συνεννοηθούμε καλύτερα. Δώσε μου ένα κειμενο, αν θες πραγματικά να γνωριστούμε καλύτερα. Η έλλειψη φιλαναγνωσίας προδίδει την απροθυμότητα για περίσκεψη, ουσιαστική έκφραση, σε βάθος κατανόηση. Προδίδει την ανικανότητά μας να αφήσουμε γραπτές παρακαταθήκες. Το λέω για να το εμπεδώσω πρώτη εγώ. Τόσα βιβλία και κείμενα αφημένα στη μέση, τόσα μολύβια μισοξυσμένα, τόσα σπαθιά μισο ακονισμένα. Τράβηξε το παραβάν, θέλω να δω από πίσω τους υποβολείς. Το μετακείμενο που θα αφήσει τη σφραγίδα του στη σκέψη μου. Με το να είμαι απαθής θεατής είναι σαν να μην είμαι καθόλου.
Δώσε μου μια λέξη και θα χτίσω μια γέφυρα.
Σχόλια